Ἡ χριστιανικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν Κόσμο ἀποτυπώνεται καθαρὰ στὸ ἔργο τοῦ μοναχοῦ Κοσμᾶ τοῦ Ἰνδικοπλεύστη (στ΄ αἰ. μ.Χ.), «Χριστιανικὴ Τοπογραφία»:
Ἡ Γῆ, κατασκευασμένη ὅπως ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, «κολυμπάει» μέσα σὲ ἕναν τετράγωνο ὠκεανό. Ἀπὸ τὶς τέσσερις πλευρές της ἐκτείνονται πρὸς τὸν οὐρανὸ τέσσερις τοῖχοι ἔτσι, ὥστε τὸ ὅλο οἰκοδόμημα νὰ μοιάζῃ σὰ θόλος. Ὁ κόσμος χωρίζεται σὲ δύο χώρους: Τὸ ἰσόγειο, ὅπου κατοικοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔχει σὰν πάτωμα τὴ Γῆ καὶ σὰν στέγη τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν ἐπάνω ὄροφο (τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν), ὅπου κατοικοῦν ὁ θεός, ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἄγγελοι, μὲ πάτωμα τὸν οὐρανὸ καὶ σκεπὴ τὸ στερέωμα. Μάλιστα ἔχει κι ἐκεῖνος ὁ χῶρος τοίχους καὶ καμαροειδῆ στέγη!
(Βλ. «Ἡ περιπέτεια τῆς Ἀστρονομίας. Πῶς ἡ Ἐπιστήμη ἐκμηδενίστηκε ἀπὸ τὸ δόγμα», «Δ», τ. 266.)
