Το μισό νησί της Σκύρου άρπαξε η Μονή Μεγίστης Λαύρας χρησιμοποιώντας τα ίδια κόλπα με τον Εφραίμ

Κυριακάτικη Αυριανή
26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2008

Πρωταγωνιστές του γιγαντιαίου σκανδάλου στελέχη της κυβέρνησης Σημίτη και δικηγόρος της Μονής.

• Οι επιχειρηματίες καλόγεροι ετοιμάζουν και επένδυση - μαμούθ στην ενέργεια στήνοντας μονάδα παραγωγής ρεύματος 333 μεγαβάτ. Ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι του νησιού και ζητούν παρέμβαση της Δικαιοσύνης

Aπό τη θέση των τι­μητών στη θέση των απολογητών καλούνται στο ΠΑΣΟΚ για το «πράσινο Βατοπέδι» της Σκύρου, σκάνδαλο - καρμπόν με αυτό που έ­στησαν Εφραίμ και Αρσέ­νιος. Η Μονή Μεγίστης Λαύρας κατά­φερε και άρπαξε όλο το νότιο τμή­μα του νησιού, περίπου 40.000 στρέμματα με χρυσόβουλα του Νι­κηφόρου Φωκά, μέρος των οποίων είχε απαλλοτριωθεί το 1984 με την καταβολή από πλευράς Δημοσίου δισεκατομμυρίων δρχ. Στην ίδια αυ­τή έκταση το μοναστήρι της Μεγί­στης Λαύρας προωθεί την κατασκευή ενός από μεγαλύτερα ενεργειακά πάρκα στη χώρα, που, παράλληλα, θα σημάνει περιβαλλοντική καταστροφή, καθώς προβλέπεται η τοποθέτηση εκατοντάδων ανεμο­γεννητριών (προβλεπόμενης παρα­γωγής 333 μεγαβάτ) σε χάραξη δε­κάδων χιλιομέτρων. Καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης, που κατέληξε στην α­ναγνώριση πλήρους κυριότητας της έκτασης στη Μονή, ακόμα και στην παροχή νομοθετικής κάλυψης για την ιδιωτικότητα των δασών της Σκύρου στο δασικό νόμο του 2003, διαδραμάτισε στο πέρασμα πολλών ετών ο δικηγόρος του Μοναστηριού και νυν βουλευτής Εύβοιας του ΠΑ­ΣΟΚ, Γιώργος Παπαγεωργίου, ο ο­ποίος και κίνησε τα νήματα και σε νομικό και σε πολιτικό επίπεδο ώ­στε να υποχωρήσει το Δημόσιο από τις αξιώσεις του και να κατοχυρω­θούν στην ιδιοκτησία του μοναστη­ριού τα χιλιάδες στρέμματα, που πλέον προορίζονται για την υλοποί­ηση του πρότζεκτ - μαμούθ της ανεμοπαραγωγής εκατοντάδων μεγα­βάτ. Το ερώτημα προβάλλει για τη στάση που θα τηρήσει το ΠΑΣΟΚ στην αποκάλυψη των παρασκηνίων και των ζυμώσεων μεταξύ υπουργών του και των μοναχών -. μάνατζερ της Μεγίστης Λαύρας που κατάφεραν να βάλουν χέρι σε έκταση δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων: Θα συνεχίσει η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολί­τευσης την ένοχη σιωπή ή θα συνερ­γήσει δείχνοντας ευθέως τους ε­μπλεκόμενους και διευκολύνοντας τις έρευνες στον φωτισμό της υπό­θεσης;
Το χρονικό του σκανδάλου ξετυλίγεται σε δύο περιόδους: Η πρώτη αφορά την απαλλοτρίωση από το Δημόσιο, έναντι τιμήματος 7,5 δισεκατομμυρίων δραχμών, έκτασης 1935 στρεμμάτων, η κυριότητα των οποίων από την Μονή Μεγίστης Λαύρας στηριζόταν σε βυζαντινά χρυσόβουλα του 10ου αιώνα και η δεύτερη στην αναγνώριση κυριότη­τας για τα υπόλοιπα 37.000 στρέμ­ματα των χρυσόβουλων, κατά παρά­βαση κάθε σχετικής νομοθετικής διάταξης. Το 1984, με κοινές απο­φάσεις τους οι υπουργοί Άμυνας και Οικονομικών, για την κάλυψη των αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού και σε συνεννόηση με τη φερόμενη ως ιδιοκτήτρια Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας 39.000 στρεμμάτων στην τοποθεσία «Βουνό» (Μπούκες), στα νότια του νησιού, κήρυξαν αναγκαστική απαλλοτρίωση δύο εδαφικών εκτάσεων 1695 και 240 στρεμμάτων αντίστοιχα. Και παρότι οι εργασίες διαμόρφωσης των εκτάσεων είχαν προχωρήσει σημαντικά, το 1992 η Μονή προσέφυγε στα δικαστήρια και με αιτιολογικό τη μη έγκαιρη κα­ταβολή προς αυτή του προσωρινού τιμήματος που είχε οριστεί πέτυχε τελικά την ανακοπή της απαλλοτρίωσης. Τον Ιούλιο του 1993 το Πολε­μικό Ναυτικό επανήλθε και με κοι­νές αποφάσεις των υπουργών Αμυ­νας και Οικονομικών προχώρησε σε επανάληψη των διαδικασιών της α­παλλοτρίωσης, ενώ το ύψος του τι­μήματος ορίστηκε μέσω δικαστικών αποφάσεων (για τη μεν έκταση των 1695 στρεμμάτων στο ποσό των 4,2 εκατ. δρχ. ανά στρέμμα και για την έκταση των 240 στρεμμάτων ποσό 1,3 εκατ. δρχ. ανά στρέμμα). Το δεύτερο σκέλος του σκανδάλου α­φορά στην μετέπειτα αναγνώριση της κυριότητας των 37.000 στρεμ­μάτων για τα οποία η Μονή παρέ­καμψε τα αρμόδια συμβούλια ιδιο­κτησίας δασών, προσέφυγε στα δι­καστήρια και πέτυχε αναγνώριση της κυριότητας με βάση χρυσόβου­λα του βυζαντινού αυτοκράτορα Νι­κηφόρου Φωκά. Το Δημόσιο άσκη­σε αναίρεση κατά της απόφασης του Εφετείου στον Αρειο Πάγο αλ­λά το Νομικό Συμβούλιο του Κρά­τους το 2001 εισηγήθηκε την από­συρση της αναίρεσης, την οποία και αποδέχτηκε ή τότε ηγεσία του υ­πουργείου Οικονομικών. Επιπλέον, όλες οι διοικητικές πράξεις καλύ­φθηκα εκ των υστέρων και νομοθετικά, με την προσθήκη (την ύστατη ώρα) στο άρθρο 15 του δασονόμου του 2003 της φράσης «...τα δάση και οι δασικές εκτάσεις της νήσου Σκύ­ρου, που υπόκεινται σε διαχείριση ως ιδιωτικά, σύμφωνα με την 70.534/30.11.1984 διαταγή του υπουργείου Οικονομικών αναγνωρίζονται ως ιδιωτικά.
Σε αυτή την έκταση, που, επιπλέ­ον έχει χαρακτηριστεί ως ΝΑΤΙΙΚΑ, η Μονή προωθεί την εγκατάσταση πάρκου 11 ανεμογεννητριών και παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας ίση με 333 μεγαβάτ, ενεργειακή μονάδα που στην κυριολεξία θα καταλάβει ολόκληρο το νότιο τμήμα του νη­σιού (το πάρκο απαιτεί εκατομμύρια τόνους μπετό, διάνοιξη δεκάδων χι­λιομέτρων δρόμων για τη μεταφορά; εγκατάσταση και επισκεψιμότητα τ,ων γεννητριών, εκσκαφή δεκάδων χιλιομέτρων χαντακιών για την τοποθέτηση καλωδίων και κατασκευή υ­ποσταθμού υψηλής τάσης - με δύο λέξεις περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα...

Η ερμηνεία των παραμυθιών και των μύθων

ΣTO:

http://ypsipili.blogspot.com/

Ιερά Μονή Βατοπεδίου: αμύθητη περιουσία

Ιερά Μονή Βατοπεδίου: αμύθητη περιουσία

Η Ιερά Μονή Βατοπεδίου διαθέτει τεράστια ακίνητη περιουσία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε δεκάδες άλλες χώ­ρες. Μεταξύ αυτών, η Βουλγαρία, η Σερ­βία, η Ρουμανία, η Μολδαβία, η Κύπρος -ακόμα και σε περιοχές της Μικράς Ασίας!
Περιουσία που αποτιμάται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, καθώς πρόκειται για καλλιεργήσιμες εκτάσεις, οικό­πεδα, κατοικίες, ξενοδοχεία και κάθε λογής επι­χειρήσεις, έως και μεταλλεία! Η ηγεσία της μο­νής αξιοποιεί διακεκριμένους νομικούς που έ­χουν καλές διακρατικές επαφές και συνεργασίες, ώστε να τα διεκδικήσουν, από κυβερνήσεις ή α­πλούς πολίτες, χρησιμοποιώντας είτε έγγραφα με χρυσόβουλα από βυζαντινούς αυτοκράτορες (όπως έγινε με τη λίμνη Βιστονίδα), είτε γραπτές μαρτυρίες από διαπρεπείς προσωπικότητες που έζησαν πριν από δύο, τρεις, ακόμα και τέσσερις αιώνες! Στο αρχείο της μονής άλλωστε βρίσκο­νται 310.000 έγγραφα (χρυσόβουλα βυζαντινών αυτοκρατόρων, πατριαρχικά σιγίλια κ.λπ.) και άλ­λα 2.050 χειρόγραφα, από τα οποία το 1/3 είναι γραμμένα σε περγαμηνή. Και ελάχιστοι γνωρί­ζουν τι αναφέρουν. Η σταχυολόγηση της ακίνη­της περιουσίας που επιχειρούμε σήμερα βασίζε­ται στα πιο επίσημα έγγραφα που διαθέτει η μο­νή. Δεν είναι πλήρης, αλλά ενδεικτική του τι ακρι­βώς είχε, έχει, διεκδικεί ή μπορεί να διεκδικήσει!

ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ
Κάποια, μάλιστα, από τα δωρηθέντα δεν αποκτήθηκαν ποτέ, παρά τη διπλωματική ή πολιτική πίεση, ενώ για κάποια άλλα απλώς κανείς δεν γνω­ρίζει σε ποια χέρια βρίσκονται σήμερα και, βεβαί­ως, πώς έγινε η μεταβίβαση!
Ξεκινώντας, λοιπόν, από τα βόρεια σύνορα μας, στη Μονή Βατοπεδίου ανήκουν:
Στη Βουλγαρία: το μονύδριο του Αγίου Νικολάου (Μεσημβρία, σήμερα Μεσέμπαρ) και η μονή Σπηλαίου (Μελένοικο).
-Στη Σερβία: μία μονή στο Βελιγράδι, πολλά μετόχια και δικαιώματα σε μεταλλεία σε διάφορες το­ποθεσίες.
-Πηγαίνοντας βορειότερα, σε Ρουμανία και Μολδαβία, η ιστορία περιπλέκεται. Το Βατοπέδι, χρό­νια τώρα, εφαρμόζει στο έπακρον τη φράση που α­ρεσκόταν να χρησιμοποιεί ο μακαριστός Χριοτόδουλος: "Εκκλησιαστική διπλωματία". Για να επιτύ­χει, φυσικά, την ανάκτηση των δωρηθέντων!
-Οι σχέσεις της μονής με τους ηγεμόνες των δύο πριγκιπάτων, της Μολδαβίας και της Βλαχίας (μετέπειτα Ρουμανία), ήταν στενότατες από τον 15ο αιώνα. Έτσι, μέχρι τον 19ο αιώνα η περιουσία της στην περιοχή ήταν τεράστια. Πρόσωπα που έχουν δει τα έγγραφα διεκδίκησης μιλούν για έκτα­ση ίση με τη Μακεδονία και Θράκη.
Η μονή τα έχασε όλα, με τη δήμευση της μοναστηριακής περιουσίας από το ρουμανικό κράτος το 1863.
-Η σημερινή διοίκηση, ωστόσο, δεν έχει απεμπολήσει τα δικαιώματα της. Πριν από περίπου πέ­ντε χρόνια ξεκίνησε ο αγώνας διεκδίκησης.
Δεν τελεσφόρησε ακόμα και συνεχίζεται. Άνθρωποι που γνωρίζουν τι συμβαίνει και το τι χρυ­σόβουλα έχουν ξεσκονίσει οι μοναχοί, μιλούν για μία μάχη που αναπόφευκτα έχει διπλωματικές και πολιτικές προεκτάσεις.
Το θέμα ενδιαφέρει και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (στο οποίο ανήκει το Άγιον Όρος) και το Πατριαρχείο της Ρωσίας (Μολδαβία κ.λπ.). Α­μέτοχοι δεν μένουν ούτε οι πολιτικοί. Ενδεικτική είναι η ιστορία της Μονής Γκόλια στο Ιάσιο, την πρώην πρωτεύουσα της Μολδοβλαχίας, κέντρο της Φιλικής Εταιρείας τον καιρό της ελληνικής ε­πανάστασης.
-Ο ναός χτίστηκε το 1564 από τον Ιωάννη Γκόλια (προύχοντα της περιοχής).
Η χήρα του τον μετέτρεψε σε μοναστήρι και το αφιέρωσε στη Μονή Βατοπεδίου. Μετέπειτα, διάφοροι Μολδαβοί βοεβόδες (κάτι σαν περιφερει­άρχες) παραχώρησαν χωριά των περιοχών τους, ενώ το 1660 ο Στεφανίτζα Λούπου (ηγεμόνας της εποχής) επικύρωσε την κατοχή όλων αυτών από το Βατοπέδι και το απάλλαξε από ορισμένους φόρους. Το 1828 στο Βατοπέδι ανήκαν 100.000 στρέμματα γης, κυρίως στη Βεσσαραβία (Μολ­δαβία)! Η Μονή Γκόλια, που πλούτισε στο πέρα­σμα των χρόνων από προσφορές Ελλήνων και Ρουμάνων, υπάρχει ως σήμερα.
Η ιστορία αυτή δεν είναι η μοναδική. Το Βατοπέδι φέρεται να έχει εμφανίσει έγγραφα κυριό­τητας και για περιουσίες σε πόλεις της Ρουμα­νίας, όπως το Μπαρλάδ, το Τεκούτσι, η Βράντσεα, το Ορασούλ δε Φλότσι, το Φοξάνι, η Πράχοβα, το Μπακάου (κτίριο που είχε μετατραπεί σε φυλακή, εγκαταλείφθηκε το 1885 και σήμερα βρί­σκεται σε κακή κατάσταση) και την Τούτοβα.
Το παρελθόν μπορεί να στοιχειώνει τα όνειρα των Ρουμάνων και Μολδαβών αξιωματούχων,
στην Κύπρο, όμως, κάποιοι δεν κοιμούνται, με τις υποθέσεις στις οποίες φέρεται να εμπλέκεται το Βατοπέδι. Η πλειονότητα των μοναχών που ζουν σήμερα εκεί είναι Κύπριοι και είναι γνωστές οι σχέσεις του ηγούμενου της Μονής Εφραίμ με τον ετεροθαλή αδερφό του, Νίκο Κουτσού, πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κόμματος της Κύπρου και τον μητροπολίτη Λεμεσού και πρώην υποψήφιο για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο του νησιού, Αθανάσιο. Σύμφωνα με πληροφορίες από το Σύλλογο Φίλων και Συγγενών Μοναχών, η Μονή Βατοπεδίου διεκδικεί ένα διώροφο κτίριο στην Πάφο.
Το οίκημα ανήκε (μέσω κληρονομιάς) σε κάποιον νεαρό μοναχό της μονής και βάσει του κα­ταστατικού του Αγίου Ορους έχει περάσει αυτο­δικαίως στα χέρια της. Η οικογένεια του αντιδρά, αλλά εκπρόσωποι της μονής έχουν ενημερώσει τους ενοίκους ότι θα προχωρήσουν σε έξωση. Λέγεται ότι εκεί θα κτιστεί ξενοδοχειακή μονάδα.
-Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η περιουσία που διαθέτει η Μονή σε περιοχές της Ανατολι­κής Θράκης και της Μικράς Ασίας: Εναν ναό και κτήματα στην Καλλίπολη, οικόπεδα στην Αφουσία της Προποντίδας, στην Τραπεζούντα, στη Φιλα­δέλφεια, στα Μουδανιά και στη Σμύρνη. Βεβαίως, για να τα διεκδικήσει πρέπει να αλλάξει το καθε­στώς για τις περιουσίες στην Τουρκία.
-Ο κατάλογος είναι μακρύς και πραγματικά κανείς δεν γνωρίζει τι επακριβώς ανήκει στη Μονή Βα­τοπεδίου, εκτός αλλά και εντός Ελλάδος. Από μία μικρή έρευνα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, διαπιστώνει κανείς ότι στη Μονή Βατοπεδίου ανή­κουν, πέραν των όσων έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό, και πολλά κτήματα, οικήματα και άλλες εκμεταλλεύσεις σε περιοχές των Σερρών, στη Λή­μνο, στη Βέροια, στην Έδεσσα (μεταξύ άλλων ένα ξενοδοχείο και υδρόμυλος) και στην Άρτα.
-Πέραν όμως όλων όσα έχουν αναφερθεί, χαρακτηριστική της στάσης που τηρούν εδώ και χρόνια οι μοναχοί του Βατοπεδίου και άλλων μο­ναστηριών, είναι η φράση ενός διακεκριμένου ε­πιστήμονα ο οποίος μεσολάβησε ανεπιτυχώς πριν από πέντε χρόνια, ώστε το Βατοπέδι να α­νακτήσει περιουσία που είχε δωρηθεί από Έλ­ληνα του εξωτερικού και την εκμεταλλεύονταν οι υιοί του αποθανόντα: "Τι είχαμε, τι χάσαμε! Μας ελέγχει κανείς;"

Κωνσταντίνος Θ. Κουτελίδης Ξάνθη

Κωνσταντίνος Π. Ρωμανός: Ελληνικόν Έθνος ή Πολυπολιτισμός. ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ

Από την διάλεξη του Κου Ρωμανού μαζί με τον κύριο Βρίτσιο. Μιλά ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ:

http://www.badongo.com/audio/11789654

ΚΑΠΟΙΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟΣΟ ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ;

Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε τους απολογητές να προσπαθουν να μας πείσουν πως δεν υπήρχε ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο ζήλος τους είναι τόσος που όπως αποδεικύει η παρακάτω ανάρτηση έχουν προχωρήσει σε απροκάλυπτες πλαστογραφίες.

Ενώ λοιπόν το αρχαίο κείμενο τους αναφέρει ρητά: "Μετά δώδεκα ανάκτων θεών" στην μετάφραση παραλείπεται το δώδεκα.

Γιατί το κάνουν αυτό;

Χριστιανισμός, Κομμουνισμός και Στωϊκή φιλοσοφία

.









Πρωταρχικό ρόλο στην εξάπλωση των «κομμουνιστικών» ιδεών στην αρχαία Ελλάδα έπαιξε ή φιλοσοφική σχολή τών Στωικών, στον Γ' αιώνα π.Χ. πού είχε ιδρύσει ό Ζή­νων από το Κίτιο της Κύπρου (333 - 264 π.Χ.). Τήν ανθρώπινη κοινότητα του Ζήνωνος τήν συνέθεταν οί «άστασιαστοί», πού δέν έστασίαζαν (κάτι πολύ βολικό για τους Ρωμαίους κυρίαρχους) διότι είχαν επιτύχει τάχα τήν αρμονία μία αταξικής κοινωνίας, χωρίς πλουσίους και πτωχούς, επιστρέφοντας στην φυσική κατάσταση τής άνθρωπότητος (πού τόσο εξύμνησε και νοστάλγησε πρό τής Γαλλικής Επαναστάσεως, ό Ρουσσώ).
Ό Ζήνων εξήρε τήν αρετή ως τό υψηλότερο αγαθό του ανθρώπου. Οί ιδέες του Ζήνωνος όπως επαναλαμβά­νεται συχνά ήσαν βέβαια περιθωριακές, και ανεφάρμοστες αλλά αποτελούσαν έναν όργανο εθελουσίας υποταγής του ατόμου. Είχαν δυστυχώς τεραστία διάδοση στον ελληνιστικό και ρωμαϊκό χώρο και διευκόλυναν τήν άνοδο του Χριστιανισμού.
Ό Ζήνων δεν ήταν Έλλην αλλά παλαιστινιακής (φοινικικής) καταγωγής. Ήταν όργανο της Φοινικικής διείσδυσης στον Ελληνικό κόσμο, ένας δήθεν μεταμελημένος έμπορος στην δυτικοανατολική γεωπολιτική εμπορική, παράλληλο του Αιγαίου, ό όποιος σκοπίμως κατέληξε στον Πειραιά, γνώρισε τήν σκέψη του Σωκράτους, για να την χρησιμοποιήσει ως όχημα και να προωθήσει τις ιδέες του όπως αργότερα θα έκανε ο Σαούλ-Παύλος. Έζησε προσποιούμενος τον αναρχικό και χίππη. Αργότερα αποκάλυψε τον πραγματικό του εαυτό και η συμπεριφορά του μετετράπηκε σε αριστοκρατική. Αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στους ηγέτες του κομμουνισμού όλων τών εποχών (όπως ό Μαρξ πού άπεχθάνετο τήν... ηλιθιότητα τής αγροτικής υπαίθρου).
Ό Ζήνων καταργεί τό χρήμα και τα δικαστήρια. Ή ίσότης τών φύλων πού έπροπαγάνδιζε όπως ο Σαούλ-Παύλος στο «ουκ ενί άρσεν και θήλυ», έπρεπε να φθάνη μέχρι και τήν κοινή ενδυμασία για τον άνδρα και τήν γυναίκα. Αργότερα θα το δούμε στην Κίνα του Μάο. Οι στωικοί όχι μόνον δέν πρέσβευαν αποχώρηση από τήν κοινωνία, άλλα αντιθέτως ένεπλέκοντο στην πολιτική και τήν επαναστατική δράση για να διαβρώσουν την κοινωνική δομή. Ή αριστοκρατική υφή του κομμουνισμού έξεφράσθη έντονα όταν ό αφελής Ρωμαίος αυτοκράτωρ Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος συνέγραψε ένα από τα κλασικά πονήματα τής στωικής φιλοσοφίας. Η αγάπη των Χριστιανών στον Μάρκο Αυρήλιο αποκαλύπτει και την ιδεολογική τους συγγένεια. Σημειωτέον ότι ό Μάρκος Αυρήλιος, όπως προηγουμένως και ό Άγις ό Δ', ποτέ δεν ηθέλησε πραγματικά νά βασιλεύση αλλά θέλησε νά χρησιμοποιήσει την ισχύ του γιά νά πραγματο­ποίηση τις μεταρρυθμίσεις του.
Ό στωικισμός του Ζήνωνος ήταν μίγμα κομμουνισμού, αναρχισμού, Χριστιανισμού και διαρκούς επαναστάσεως πού σήμερα θά ήταν πιό κοντά στον μαρξισμό-λενινισμό παρά στον έθνικοσοσιαλισμό. Στο θέμα τής θρησκείας, όπως και οι εθνικοσοσιαλιστές, οί στωικοί ήσαν άθεοι και παρουσιάζοντο ως λάτρεις της φύσεως υπό μορφήν πανθεϊστικής θρη­σκείας σαν τους Μαρξιστές «Οκολόγους» του Κοέν Μπεντίτ. Τήν υπεράνω δύναμη τήν ονόμαζαν «πυρ τεχνικόν», δηλαδή δημιουργικό πυρ. Στον στωικισμό, σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, δέν υπάρχει ουσιαστική διαφορά δημιουργού και δημιουργημένου. Στο θέμα αυτό είναι πιό κοντά στην ταοϊστική σκέψη τής Κίνας, στον ινδουισμό τής Ινδίας ή σε κάποιες μορφές σουφισμού. Ή δε στωϊκή μοιρολατρική αποδοχή της ειμαρμένης είναι σαφώς Χριστιανική.
Ό Ζήνων έδίδασκε ότι δέν έχει τόση αξία ή ανέγερση ναών όσο ή βίωση του θείου, κάτι με τό όποιο δεν συνεφώνη ή σπαρτιατική παράδοση αφού η Σπάρτη είχε πολλούς ναούς αφιερωμένους στον φόβο, στον θάνατο, στον γέλωτα και σε πολλά πάθη (Πλούταρχος. Κλεομένης, κεφ. 9).
Οί στωικοί έναρμονίζοντο μέ τήν σπαρτιατική νοοτροπία στο θέμα τού θανάτου. Ελέχθη ότι η Σπάρτη είχε έφεση νά αγαπά τόν θάνατο. Στην πραγματικότητα, όπως και οί στωικοί, δεν τόν φοβούντο διότι έγνώριζαν πώς ήταν αναπόφευκτος και ότι ή αξία της ζωής δέν έξηρτάτο άπό τήν διάρκεια της (καθαρώς Μαρξιστικό σύνδρομο μετά την κατάργηση της μεταφυσικής) άλλα από τήν ποιότητα της. Τώρα τι ποιότητα ζωής είχε ο Σπαρτιάτης αυτό είναι άλλο θέμα.
Αρετή και αρμονία ήσαν τά δύο κλειδιά τών στωϊκών άλλα και τών Σπαρτιατών. Έτσι εξη­γείται ή περιφρόνηση τών Σπαρτιατών γιά τόν θάνατο. Άλλωστε, ή κοινωνία πού φοβάται τόν κομμουνισμό περισσότερο είναι ή φιλελεύθερη και όχι η καπιταλιστική, η δουλοκτητική ή η φεουδαρχική που είναι παραλλαγή του κομμουνισμού.

Υπάρχουν αρρωστημενες μορφές υπακοής;

Πατερ Πορφυριος

Υπάρχουν αρρωστημενες μορφές υπακοής;

Ραδιοφωνικός Σταθμός Εκκλησίας της Ελλάδος
ΡΑΔΙΟ ΠΑΡΑΓΚΑ 10/11/2002

Υπακοή και Ελευθερία

Θα σας απογοητεύσω ! Μόνον αρρωστη-μενες μορφές υπακοής υπάρχουν σήμερα . Και το λέω έτσι απόλυτα . Θα σας πω μερικά πράγματα .
Μιλώ για το Αγιον Όρος και μεταφέρω την εμπειρία μου . Ηγούμενος φωνάζει και λέει στα καλογερια του . «Δεν με ακούτε ! 500.000 εχαλασα για κοκακολες και σεβεναπ ! Θα με σκάσετε . Τσάμπα πάνε τα λεφτά μου ;»
Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά . Οι σημερινοί γεροντάδες οργώνουν και οργώνουν τον Ελλαδικό χώρο προς αγραν δοκίμων . Και το φινάλε των σχέσεων αυτών είναι απολυταρχισμός που φθάνει στην σχιζοφρένεια .
Ο Μεγας Αντώνιος έλεγε : «Για να καθίσεις παιδί μου κοίτα μου πρέπει να τηρείς κάποιες προϋποθέσεις . Και πρώτα απ όλα να αγαπάς το Χριστό».
Ενώ αυτό που ζητάμε σήμερα στο Αγιον Όρος και που πιπιλίζεται σαν καραμέλα από τους Αγιορείτες ηγουμένους οι οποίοι κατά το 90% δεν έκαναν ούτε μια ώρα υπακοή .
Δεν ήταν υποτακτικοί προηγουμένως;
Ποτέ ! Μονάχα αυτοί που βγήκαν από τον Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη . Όλοι οι άλλοι από το γραφείο ή τις Βρυξέλες , με το κολάρο ή το παντελόνι έγιναν ηγούμενοι στο Άγιο Όρος .
Μας τα λέτε απόλυτα , χωρίς εξαίρεση και ίσως ξενίζουν κάποιους !
Σας τα λέω ακριβώς όπως είναι !
Υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις γιατί δεν υπάρχει τίποτε 100% .
Ο Άγιος Αντώνιος λοιπόν έλεγε «Πρέπει αγαπάς το Χριστό». Οι σημερινοί ηγούμενοι ξέρετε τι λένε ; «Αν φύγεις από κοντά μου, θα πας στην κόλαση κακομοίρη μου χάθηκες .»
Ήμουν σ’ ένα μοναστήρι κι ήλθε ένας φοιτητής . Πόσο θα καθίσεις εδώ τον ρώτησαν . Δεκαπέντε μέρες απάντησε . Πέρασαν οι δεκαπέντε μέρες και τον έβαλαν για βοηθό μου . Τον βλέπω φορούσε παπούτσια καινούργια. Λέω εσύ είσαι αρραβωνιασμένος Παπάς.
Σκέφθηκα θα καθησω εδώ . Σήμερα ψυχασθενής . Και καυχαται το μοναστήρι πως έχει 120 μοναχούς . Όλοι παίρνουν ψυχοφάρμακα . Από την υπακοή την κακή υπακοή .
Κάποιος μοναχός από την μονή Γρηγορίου που έγραψε ένα βιβλίο λέει πως τα ψυχοφάρμακα τα αγοράζουν για τους επισκέπτες που έρχονται εκεί . Υπάρχουν επισκέπτες που έρχονται εκεί και τα χρειάζονται . Εγώ προσωπικά αγόραζα ψυχοφάρμακα για 40 μοναχούς . Προσωπικά Εγώ . Όταν έβγαινα έξω . Τώρα δεν ξέρω πόσοι έχουν γίνει που χρειάζονται ψυχοφάρμακα . Εγώ την πάτησα αλλιώς . Ένας ιερέας μου είπε «θα κάνεις αυτό». Εγώ είπα δεν μπορώ. Είπε «Θα το κανείς υπακοή».
Άλλοι την πατάνε από ανυπακοή . Εγώ την πάτησα από την υπακοή . Του έκανα υπακοή και έπαθα κολπική μαρμαρυγή. Κι έβαλα βηματοδότη.
Μου είπε να κάνω κάτι το οποίο συνειδησιακά δεν μπορούσα να το κάνω . Η συνείδηση μου δεν το επέτρεπε .
Δεν φεύγει μοναχός από το μοναστήρι . Είναι τσιφλίκια τους ! Για 10 χρόνια δεν θα ‘ρθει να προσκυνήσει .
Κάποιος μοναχός έκανε ένα αμάρτημα και ντρέπονταν να το πει στον ηγούμενο και το είπε σε κάποιον πνευματικό περαστικό . Μέχρι να πάει στη Δάφνη το έμαθε όλο το Άγιο Όρος . Κι ο μεγάλος ο Γέροντας του τον καλεί στο ηγουμενοσυμβούλιο και του λέει : «Επειδή δεν μου το είπες επί ένα χρόνο δεν θα πάρεις ευλογία. Δεν σου δίνω την ευχή μου» .
Και πριν έλθουν οι νέοι γερονταδες κάθε μήνα , έρχονταν στο μοναστήρι ξένοι πνευματικοί και εξομολογούσαν . Σήμερα αυτό κόπηκε . Αν εξομολογηθείς έξω από τον ηγούμενο είσαι αποσυνάγωγος .
Είδα έναν να δέρνει έναν υποτακτικό . Κι εγώ πήρα τα πράγματα μου κι έφυγα. Κι εκείνος μου λέει «Ξέρεις τι κάνω ; Ότι έκανε ο Άγιος Δωρόθεος». Κι εγώ του λέω «Άμα γίνεις Άγιος Δωρόθεος να χτυπάς έτσι τα παιδιά» .
Τώρα ο μοναχός αυτός είναι στο Δρομοκαΐτιο .
Πήγα και μου λέει «πατέρα Πορφύριε βγάλε με»
Μου είπε ο Γέροντας Μιχαηλ για κάποιον που ηλθε από το Κέμπριτζ μ’ ένα τραντσίστορ .
Ξέρεις τι θα πει καλογερική ; Να σου λένε να πέσεις από το μπαλκόνι και να πέφτεις . Σ’ ένα μοναστήρι που πήγα μ’ έναν άλλο μοναχό μου λέει «Καλά μουγκοί είναι ;» Δεν έχουν άλλη γνώμη .
Ο πατέρας Καλλίνικος μου έλεγε : «Παιδί μου η αντίρρηση σου χρειάζεται για να βρούμε την αλήθεια» .
Σήμερα ο Γέροντας λέει «Εγώ είμαι εδώ» .
Όλα σήμερα στο Άγιο Όρος είναι πολύ μοντέρνα . Έχουν τα ψυγεία τους τα αιρκοντίσιον τους .
Έρχονται παιδιά με αγνές διαθέσεις κι αυτοί τα τρελαίνουν . Πίεση , πίεση τρελαίνονται . «Όποιος μου φέρει αντίρρηση εγώ τον διώχνω». μου είπε ένας ηγούμενος .
Όσοι δεν κάνανε υπακουη θέλουν τυφλή υπακοη .

Προϊστορικά ευρήματα στο υπέδαφος της Δ.Ε.Θ.

.
















.

Ο πρώτος προϊστορικός οικισμός (3.500-4.000 η.χ.) στο χώρο της μετέπειτα "Κασσανδρινής" Θεσσαλονίκης.- Πλήθος κινητά ευρήματα, εργα­λεία και κόσμημα από θαλασσινό όστρεο.

Δεν μπορεί να διατηρηθεί ο αρχαιολογικός χώρος.


Ρεπορτάζ ΒΑΝΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ


ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ Η ΑΝΑΣΚΑΦΗ

Ολοκληρώνεται εντός των ημερών, ίσως και μετά το Πάσχα, η ανασκαφική έρευ­να στο χώρο μέσα στη ΔΕθ και δίπλα στο κέντρο πολλαπλών χρήσεων, που αναγείρεται εκεί Όπως είναι γνωστό η ανασκαφή έφερε στο φως ρωμαϊκές και ελληνιστικές ταφές στα βαθύ­τερα στρώματα, αλλά και τμήμα προϊστορικού οικισμού * του πρώτου και μοναδικού, που εντοπίζεται τόσο κοντά στο κέντρο της σημερι­νής πόλης - και που χρονολογείται από τις πρώτες ενδείξεις στην ύστερη νεολιθική εποχή (3.500 - 4.000 πΧ).
«Αρκετοί τάφοι ρωμαϊκών και ελληνιστικών χρόνων στα βαθύτερα στρώματα ήταν το αποτέλεσμα της ανασκαφικής έρευνας. Μερικοί απ' αυτούς βρισκόταν μέσα σε λάκκους απορριμμά­των της μέσης νεολιθικής εποχής, σκαμμένους στο στέρεο χώμα» μας είπε η προϊσταμένη της ΙΣΤ' Εφορείας Προϊστορικών και κλασικών Αρ­χαιοτήτων Ιουλία Βοκοτοπούλου. «Ήταν απλές κατασκευές, κεραμοσκεπείς ή λάκκοι. Έδωσαν πολύ ωραία κεραμική...
«Κρίναμε ότι δεν μπορούμε να τα διατηρήσουμε... Πέρασε και από το Τοπικό Συμβούλιο Μνη­μείων. Από τις ενδείξεις και τα ευρήματα φαίνε­ται πως ο οικισμός εκτεινόταν προς τα πάνω, προς το περίπτερο 12 της ΔΕΘ και άρα τα λείψανα του πρέπει να σώζονται κάτω αη' αυ­τό» «Η ανασκαφή έφερε στο φως πλήθος κινη­τά ευρήματα, κυρίως κεραμική - όστρακα αγ­γείων», μας είπε η αρχαιολόγος της ΙΣΤ' Εφο­ρείας Ελένη Τρακασοπούλου.
«Βρέθηκαν ακόμη ένα περίαπτο από θαλασσι­νό όστρεο, (χαρακτηριστικό κόσμημα που φο­ρούσαν στο λαιμό), εργαλεία οστέινα και λίθινα εντελώς πρωτόγονα, μερικά ακόμη θαλασσινά όστρεα, και άλλα κοσμήματα από φυσικά υλικό».
Όπως μας είπε η κ. Τρακασοπούλου η συνέ­χεια του οικισμού, πρέπει να. εκτείνεται κάτω
από το περίπτερο 12 της ΔΕΘ «Αυτοί οι σχηματι­σμοί με τους λόφους, συναντώνται βορειότερα. Αν κάποτε στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού τους γκρεμιστούν κάποια τα περίπτερα της ΔΕΘ σίγουρα θα βρούμε νεολιθικά ευρήματα. Τα περίπτερα δεν έχουν βαθειά θεμελίωση, είναι επιφανειακά θεμελιωμένα».
Πρόσθεσε ακόμη πως αρκετά από τα ευρήματα βρέθηκαν σε επιχώσεις, γεγονός που ενισχύει την εντύπωση ύπαρξης λόφων ή φυσικών εξαρμάτων, που μετακινήθηκαν με την πάροδο των αιώνων. Τέλος, επεσήμανε πως νεολιθικά ευρή­ματα δεν βρέθηκαν ούτε κατά την εκσκαφή του κτιρίου της τέως ΥΕΝΕΔ. ούτε κατά την πιο πρόσφατη εκσκαφή του οικοπέδου του Βυζαντι­νού Μουσείου.
Πλησιέστερα στη θάλασσα έπρεπε να αναζητηθεί ο οικισμός μας είπε ο καθηγητής της προϊστορικής αρχαιολογίας Γιώργος Χουρμου-
«Τα ευρήματα δείχνουν νεολιθική εγκατάσταση πολύ κοντά στη θάλασσα και αυτό ως πληρο­φορία είναι πολύ σημαντική. Σημαντικό είναι επίσης ότι ο νεολιθικός οικισμός εντοπίζεται γεωγραφικά στο χώρα της μετέπειτα Κασσανδρινής Θεσσαλονίκης. Όλες οι ενδείξεις συνηγο­ρούν πως ο οικισμός πρέπει να βρισκόταν προς την πλευρά της θάλασσας- Πιθανότατα να κατα­στράφηκε κατά την ανοικοδόμηση του αρχαιο­λογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης.
•Και σ αυτόν τον οικισμό η αλιεία φαίνεται πως ήταν η κύρια απασχόληση των κατοίκων. Άλλωστε η αλιεία δεν έλειψε ποτέ ως συλλεκτικός τρόπος οικονομίας. Η θάλασσα λειτούργησε πάντα συμπληρωματικά στη διατροφική προσπά­θεια του πληθυσμού και γ’ αυτό είχαν μαζί της μια σημαντική σχέση. Ο χώρος απέδειξε ακόμη πως ο οικισμός αυτός ανέπτυξε πολύ πρώιμα συναλλακτική σχέση με τους Μυκηναίους».
Οπως μας είπε ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ο συγκεκριμένος χώρος δεν έδωσε αρχιτεκτονι­κά λείψανα. Αποκαλύφθηκαν μόνο οι λάκκοι απορριμμάτων - οι λάκκοι δεν μπορούν να είναι στοιχεία οργάνωσης ενός χώρου - και τα κινητά ευρήματα ήδη έχουν μεταφερθεί Να προσθέ­σουμε ακόμη την πληροφορία που έχουμε από την ΙΣΤ Εφορεία για την άψογη συνεργασία της με τη ΔΕΘ.
• Οπως μας είπε η κ. Βοκοτοπούλου η έλλειψη αρχιτεκτονικών λειψάνων δεν επιτρέπει την δια­τήρηση του χώρου, επάνω στον οποίο θα προχω­ρήσει η ανέγερση του κτιρίου πολλαπλών χρή­σεων της ΔΕΘ.

Ο ελληνικος πολιτισμός δεν αξίζει τίποτα γιατί στηρίχθηκε στους δούλους.

Αυτά ισχυρίζεται το βιβλίο
"... Σκλάβα στην Αρχαία Ελλάδα".















Δεν ήτο Σκλαβοπάζαρο η Ελλαδα

Έλαβα το παρακάτω Ε-ΜΑΙΛ από τον Αμφικτυωνα για το ανωτέρω θέμα που ανήρτησα


"Κατηγορούν τους Έλληνες ότι είχαν δούλους, όπως μέχρι πρότινος είχαν και οι Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ.
(...)
Σήμερα οι σύγχρονες δημοκρατίες χρησιμοποιούν τους μετανάστες, για την αύξηση της παραγωγής....

Ωστόσο η διάκριση μεταξύ ελεύθερου και δούλου στην Αθήνα είναι πολύ μικρή.
Συχνά είχαν καλύτερη μεταχείριση οι δούλοι από αυτήν των ελευθέρων. Η μοναδική διάκριση είναι ότι οι δούλοι δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα. Όπως και σήμερα, έτσι και τότε εγένετο κριτική της δουλείας, αλλά δεν είχαν ακόμη ωριμάσει οι συνθήκες για την κατάργηση της. Μερικοί δούλοι ήσαν πλουσιότεροι και από τους ελεύθερους πολίτες. Στην Ελλάδα υπήρχε η δυνατότης να απελευθερωθή κάποιος δούλος εάν:

α) έδειχνε ηρωισμό στην μάχη

β) αποκτούσε χρήματα

γ) αν διεκρίνετο σε πνευματικά ή καλλιτεχνικά έργα.

Οι συμπεριφορά των Αθηναίων προς τους δούλους ήτο ανθρωπιστική και δίκαιη, και δεν μπορεί να συγκριθή με την συμπεριφορά των Περσών στους υπηκόους της αυτοκρατορίας τους, πολύ περισσότερο με την σημερινή συμπεριφορά των κοινωνιών έναντι αρκετών κατηγοριών ατόμων.
Ας αναφέρουμε την αδιαφορία προς τους περιθωριακούς, τα θύματα των τροχών, τους ναρκομανείς, τους φορείς του AIDS, αστέγους, ανέργους, μοναχικές μητέρες, λαθρομετανάστες κλπ. Στην Περσία δεν υπήρχε ο όρος «ελεύθερος πολίτης». Από τον Αριστοφάνη πληροφορούμεθα ότι στην Αθήνα υπήρχε τόση οικειότητα μεταξύ αφέντη και δούλου, ώστε συχνά δεν γνώριζε κανείς ποιος ήτο αφέντης και ποιος δούλος.
Εξ άλλου η δουλεία στην αρχαία Ελλάδα δεν ήτο ζήτημα φυλής, φυσικής κατωτερότητος, ή χρώματος, αλλά μάλλον επακόλουθο κάποιου ατυχήματος ή κακής τύχης. Τέλος τα αισθήματα των Ελλήνων κατά της δουλείας είναι χαραγμένα στους Δελφούς με τον νόμο της Σεισαχθείας, δηλαδή της καταργήσεως της δουλείας, τον οποίο είχε εισαγάγει για πρώτη φορά στον κόσμο ο Κλεισθένης.

Ο Πλούταρχος γράφει για την Σπαρτιατική κοινωνία «Οι ελεύθεροι δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν οικονομικές συναλλαγές για να είναι εντελώς και πέρα για πέρα ελεύθεροι, αλλά η διαχείρηση των χρημάτων είχε ανατεθεί στους δούλους και στους είλωτες , όπως η φροντίδα για το δείπνο και το φαγητό»[Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος-Νουμάς, σελ. 369, εκδοση,. ΤΟ ΒΗΜΑ, εκδότης Ζήτρος]

Αλλά τι περιμένετε από συνειδητούς πράκτορες της Νέας Τάξης , ή αμαθείς και ανιστόρητους που θεωρούν ως προοδευτικότητα την απαξίωση του Ελληνικού Πνεύματος εν ονόματι της "Παγκοσμιοποίησης " και της δήθεν "Πολυπολιτισμικότητας";

Όταν στα βιβλία μας γράφονται ψεύδη και ανοησίες όπως η παρακάτω πως είναι δυνατόν να εμπνεύσουν αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία στους νέους μας;

«Η πραγματική επανάσταση στην ιστορία της γραφής συντελέστηκε μετην επινόηση του αλφαβήτου από τους Φοίνικες, που ήταν εγκατεστημένοι στα παράλια της Παλαιστίνης. Το φοινικικό αλφάβητο αποτελούνταν από 22 σύμφωνα, καθένα από τα οποία αντιστοιχούσε σε μία συλλαβή. Οι Έλληνες εισήγαγαν το φοινικικό αλφάβητο και πρόσθεσαν σε αυτό τα φωνήεντα, πετυχαίνοντας γύρω στον 8ο π.Χ. αι. να φτάσουν στο καλύτερο σύστημα γραφής, την ελληνική αλφαβητική γραφή, η οποία μέσω της λατινικής διαδόθηκε και επιβιώνει στις σύγχρονες γλώσσες.σελ. 24 σχολ. Βιβλίου Α! Γυμνασίου»

Όταν αυτά γράφονται από Ελληνες τότε ο εχθρός είναι εντός των τειχών."

Αμφικτυων



Απάντηση σε επαίσχυντο παιδικό βιβλίο περί δουλείας στην αρχαία Ελλάδα της Φιόνας Μακντόναλντ 3 Εβδομάδα(ες)s, 3 Ημέρα(ες)s ago
Κarma: 0
Δείτε ένα επαίσχυντο βιβλίο στην ιστοσελίδα http://ermionh.blogspot.com/2008/10/blog-post_16.html target="_blank">http://ermionh.blogspot.com/2008/10/blog-post_16.html κάποιας κυρίας Φιόνας Μακντόναλντ και κάποιου εκδότη Ντέιβιντ Σαλαρίγια που γράφουν παιδικά βιβλία!! Το δυσάρεστο είναι ότι το γνωστό μας βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία συνεργάζεται με τον εκδοτικό οίκο "The salarigya book company" προωθώντας τέτοια βιβλία με καθαρά ανθελληνικό και αντιιστορικό περιεχόμενο. Είναι αντιεπιστημονική η προσέγγιση και η ψυχολογική ταύτιση με το σήμερα, ενός θεσμού που ίσχυε κάτω από διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες στην αρχαία Ελλάδα. Η σύγκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ ομοίων. Δηλαδή μεταξύ μορφών δουλείας σε εκείνα τα ιστορικοκοινωνικά πλαίσια της εποχής, ώστε να δούμε την θέση των δούλων στην αρχαία Ελλάδα και στους λαούς πχ της Μεσοποταμίας κατά την περίοδο εκείνη. Όσον αφορά τους Σκύθες που οι Έλληνες τους θεωρούσαν (αδίκως για το βιβλίο της Μακντόναλτ και του Σαλαρίγια) βαρβάρους, διαβάζω στο λεξικό του Σταματάκου, Εκδόσεις Δεδεμάδη, στο λήμμα Σκυθίζω: ...επειδή οι Σκύθαι συνήθιζον να αποσπούν το δέρμα από τας κεφαλάς των εχθρών των, το σκυθίζω κατήντησε να προσλάβει την σημασία του "ψυρίζω την κεφαλήν μου". Επίσης για τους Σκύθες από την Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, στο αντίστοιχο λήμμα σελ. 209 τόμος 54, ..το στρατό των Σκυθών αποτελούσαν ελεύθεροι πολίτες οι οποίοι εκτός της τροφής και της ένδυσης δεν έπαιρναν μισθό μπορούσαν όμως να πάρουν μέρος στην μοιρασιά των λαφύρων προσκομίζοντας το κεφάλι ενός σκοτωμένου εχθρού.. Επίσης λίγο παρακάτω διαβάζω: ..τα ταφικά τους έθιμα ήταν πολύπλοκα και απαιτούσαν τη θυσία μελών της οικογένειας του νεκρού, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του, των υπηρετών του και ορισμένου αριθμού αλόγων του.. Και θα μιλήσει η κα Μακντόναλτ για τη θέση της γυναίκας στη σκυθική κοινωνία και θα τη συγκρίνει με τη θέση της αρχαίας ελληνίδας, ή θα μιλήσει για τη θέση των δούλων στην αρχαία Ελλάδα, όταν οι δύσμοιροι υπηρέτες, δηλαδή οι δούλοι, των Σκυθών θάβονταν ζωντανοί μαζί με τους κυρίους τους; Ή θα μιλήσει και θα συγκρίνει τις αμέτρητες πράξεις σεβασμού των νεκρών αντιπάλων από τους προγόνους μας με τις σκυλεύσεις των Σκυθών; Δεν είναι τα ταφικά αυτά έθιμα τα ίδια που γίνονταν στην Ουρ της Χαλδαίας (σημερινό Ιράκ) όπου είναι η γενέτειρα του Αβραάμ, δηλαδή των Εβραίων; ("Ο Ένοπλος Δόλος" , Μιχάλης Καλόπουλος, έκδοση 4η, σελ. 325). Έλεος πια. Οπότε καταλαβαίνετε τι προσπαθεί να κάνει αυτό το βιβλίο και το ψεύδος και τη μεθόδευση που επιχειρεί. Όσον αφορά τον θεσμό της δουλείας στην αρχαία Ελλάδα, παραπέμπω στα βιβλία "Ελευθερία & Δουλεία στον Αριστοτέλη" του Αύγουστου Μπαγιόνα, Εκδόσεις Ζήτρος 2003, από σελ. 79 - 124 καθώς και στο βιβλίο της Δήμητρας Λιάτσα, "Τα Ψέματα που λένε για την Ελλάδα" Εκδόσεις Δήλιος 2004, σελ.13 - 33, κ.ά., όπου ο καθένας μπορεί να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα για τη θέση των δούλων στην αρχαία ελληνική κοινωνία, διαπιστώνοντας το επιχειρούμενο ψεύδος των αναγραφομένων στο βιβλίο του εκδοτικού οίκου του Ντέιβιντ Σαλαρίγια και την κατάδηλη προσπάθεια ιστορικού αποπροσανατολισμού για ό,τι έχει σχέση με την ιστορική αλήθεια των Ελλήνων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια έχει γίνει φανερή η αναβίωση και η προβολή των ελληνικών αξιών οι οποίες ήταν στην κυριολεξία στην αφάνεια για τις ευρύτερες λαϊκές μάζες με αποτέλεσμα το βιβλίο αυτό όπως και πολλά άλλα να εντάσσονται στην προσπάθεια προπαγάνδας ενάντια στις διαχρονικές και πάντα επίκαιρες αξίες που πρεσβεύει ο ελληνισμός με σκοπό την διαρκή πνευματική και κατ' επέκταση οικονομική χειραγώγηση των μαζών. Επίσης αποστομωτική προφητική απάντηση σαν να εγνώριζε το τερατώδες αυτό παιδικό βιβλίο της κας Μακντόναλτ, δίδει το περιοδικό "Δαυλός" στο τεύχος Νο 310 του Φεβρουαρίου 2008, σελ. 21825 έως 21832.Θα έπρεπε το ελληνικό βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία να είναι πιο προσεκτικό στις συνεργασίες του (τα πάντα για το κέρδος);. Βέβαια αν δεν υπήρχε αυτή η συνεργασία, δε θα γνώριζε το ελληνικό κοινό την ύπαρξη αυτού του ψευδεστάτου περιεχομένου αλλά και προσβλητικού για τους προγόνους μας βιβλίου. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.. Ένα άλλο σημείο που παρατηρεί κανείς είναι η χρησιμοποίηση του ελληνικότατου συμβόλου Μαίανδρος (ο Μαίανδρος συμβολίζει την νίκη των ανθρώπων κατά των Θεών), ως περίγραμμα στις σελίδες με ανθελληνικό ιστορικό περιεχόμενο. Μόνο και μόνο αυτό καταδεικνύει την σκοπιμότητά του αφού δημιουργεί ψυχολογικούς αρνητικούς συνειρμούς για τα σύμβολά μας. Πάντως είναι τρομερή η προπαγάνδα που γίνεται κατά της ιστορίας μας και μάλιστα σε παιδικές ψυχές (βιβλία παιδικών σειρών) αφού αυτά είναι εντελώς "ευάλωτα" στην κριτική σκέψη και θα αποτελέσουν τους αυριανούς πολίτες των κοινωνιών και παρόμοιες ανοησίες θα τις θεωρούν ως αυταπόδεικτες και αληθείς. Ανάλογα έπραξαν και οι Σκοπιανοί στις τελευταίες δύο γενιές με αποτέλεσμα οι σημερινοί πολίτες τους (κάτοικοι της Βαρντάσκα) ύστερα από την πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν να θεωρούν τους εαυτούς του Μακεδόνες(!!) τα αποτελέσματα των ενεργειών και τις επιπτώσεις, κατόπιν της δικής μας απαράδεκτης ανοχής, να υφιστάμεθα σήμερα και να τις κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές. Οκτώβριος 2008

To ολόχρυσο φέρετρο του Μ. Αλεξάνδρου

Ο τάφος και, κυρίως, το φέρετρο του Μ. Αλεξάνδρου, θα πρέπει να ήταν (και να είναι) το όνειρο και το έργο ζωής όχι μόνο κάθε αρχαιολόγου, αλλά και κάθε φιλότιμου τυμβωρύχου και αρχαιοκάπηλου.
Ιδού, σε ελεύθερη απόδοση, πως ο Διόδωρος περι­γράφει το φέρετρο με τον ταριχευμένο Αλέξανδρο, που ξεκίνησε από τη Βαβυ­λώνα για την Αλεξάνδρεια, πάνω σε ειδικά κατασκευ­ασμένη άμαξα που έσερναν 64 χρυσοστεφανωμένα ά­λογα:
Το φέρετρο ήταν από σφυρήλατο χρυσάφι και το σώμα που έκρυβε μέσα του βουτηγμένο σε ακριβά μυρωδικά. Το σκέπαζε ένα πορφυρό κάλυμμα με χρυ­σά κεντήματα που πάνω του ήταν ακουμπισμένα τα όπλα του Αλεξάνδρου. Πάνω απ' όλα αυτά υψωνόταν ένας χρυσός ναός. Χρυσοί ιωνικοί κίονες πλεγμένοι με ακάνθους στήριζαν μια θολωτή στέγη με χρυσές κλίμακες και ένθετα πετράδια. Στην κορυφή υπήρχε ένα λαμπε­ρό χρυσό στεφάνι από φύλ­λα ελιάς που άστραφτε στον ήλιο. Στην καθεμία από τις γωνιές της στεκόταν μια χρυσή Νίκη κρατώντας ένα τρόπαιο. Το χρυσό γείσο από κάτω της έφερε ανά­γλυφα κεφάλια αΐγάγρων, από τα οποία κρέμονταν χρυσοί κρίκοι που συγκρα­τούσαν μια ζωηρή πολύχρω­μη γιρλάντα.
Κάτω από το γείσο υπήρ­χε ένα ζωγραφισμένο διά­ζωμα. Το μπροστινό του σχέδιο έδειχνε τον Αλέξαν­δρο σ' ένα επίσημο άρμα, μ' ένα περίλαμπρο σκήπτρο στα χέρια του, ακολουθούμενο από Μακεδόνες και Πέρσες σωματοφύλακες. Ένα άλλο παρίστανε μία πο­μπή ινδικών ελεφάντων, ένα τρίτο, ιππικό σε διάταξη μά­χης και το τελευταίο ένα
στόλο πλοίων. Τα ανοιχτά διαστήματα μεταξύ των κιόνων καλύπτονταν μ' ένα χρυσό δίχτυ, προστατεύο­ντας την καλυμένη σαρ­κοφάγο από τον ήλιο και τη βροχή αλλά όχι και απ' τα μάτια των θεατών.
Η είσοδος του ναού είχε χρυσά λιοντάρια για φρουρούς. Οι άξονες των επιχρυ­σωμένων τροχών σε χρυσές λιονταροκεφαλές που κρα­τούσαν δόρατα στα δόντια τους.
Οι κατασκευαστές του μνημείου είχαν επινοήσει ένα μηχανισμό για να προστατεύεται το πολύτιμο φορτίο από τους κραδα­σμούς.
Ο Διόδωρος, που προφανώς πήρε αυτή την περιγρα­φή από κάποιον αυτόπτη μάρτυρα, λέει πως η άμαξα όταν την έβλεπες ήταν πιο μεγαλόπρεπη από κάθε πε­ριγραφή. Χιλιάδες λαού συγκεντρώνονταν στο πέρασμα της δίνοντας τον τελευταίο χαιρετισμό στον μεγάλο Μακεδόνα.
Βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα μια τερά­στια πομπή σχηματίσθηκε ακολουθώντας τους κατασκευαστές των δρόμων που προηγούνταν και σταματού­σαν κάθε τόσο καθώς εκεί­νοι λείαιναν το δρόμο προς την Αίγυπτο.
Σε κάθε πόλη που περνούσαν σταματούσαν για να γίνουν επιτάφιες τελετές και να προσφερθούν θυσίες.
Δύο χιλιάδες χιλιόμετρα διέσχιζε μέσα στην Ασία αυ­τή η απίστευτη πομπή. Και επικεφαλής η άμαξα με τα 64 άλογα, το χρυσό ναό και εκείνον τον άγνωστο μηχανισμό για να προστατεύεται από τους κραδασμούς το νε­κρό σώμα του μεγάλου βα­σιλιά
Ένας μηχανισμός για να προστατευθεί στο θάνατο το σώμα εκείνου που τόσο λίγο φρόντιζε ο ίδιος στη ζωή.

Η ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ




ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

.











.

... ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ: ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΛΙΑΠΚΙΝ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“— Πάντοτε καραβανάς ήσουν, Νταβιντ Μπορίσιτς συνέχισε ό Καλμούχος, μέ τη φωνή του Αρ­κάνωφ. Ούτε ιστορία διάβασες ποτέ σου, ούτε, βέ­βαια, στοχάστηκες πάνω στα ιστορικά φαινόμενα. Ποια ήταν ή προσπάθεια του ανθρώπου, εδώ κι έξι χιλιάδες χρόνια; Να έκπολιτισθή. Να λευτερωθή από τα πρωτόγονα ενστιχτά του και να γίνει| άνθρωπος. Στή Μεσοποταμία, στην Αίγυπτο, στο Αιγαίο Πέλαγος, στην Κίνα ξύπνησαν οι άνθρωποι, κι άρχισαν να δημιουργούν τον πολιτισμό. Κοίτα όμως τί γίνεται. Ό πολιτισμός εξανθρωπίζει τον άνθρωπο, μα τον αδυνατίζει. Δεν έχει το σθένος ν’ αντισταθεί στους βαρβάρους της Κεντρικής Ασίας, που γεννοβολούν σαν κουνέλια, ασφυκτιούν στα ψωραλέα τους υψίπεδα και ξεχύνονται προς το Νοτιά, την Ανατολή και τη Δύση, για να χορτά­σουν τα πειναλέα κι αδηφάγα τους ένστιχτα. Πρώ­τοι οί Άριοι χίμηξαν κι έσβησαν τη λαμπάδα του πολιτισμού στην Ευρώπη, τη Δυτική και τή Με­σημβρινή Ασία. Μαύροι αιώνες ακολούθησαν αιώνες πνευματικής, ηθικής και υλικής αθλιότητας. Μα ό πολιτισμός δε χάθηκε ολότελα, άφησε την ψυχή του να σιγοκαίη στη μνήμη των καταχτημέ­νων. Γονιμοποίησαν οι δυναμικοί βάρβαροι τις γυναίκες των αδύναμων πολιτισμένων, γιατί το γενε­τήσιο κάλεσμα του χαμηλότερου βιολογικά αίματος προς το ανώτερο είναι παντοδύναμο. Νέα φυλή γεννήθηκε, νέο έθνος, πού πήρε την ανάμνηση του παλιού πολιτισμού, για να πλάση πολιτισμό και­νούργιο, ισάξιο και υπεράξιο. Πάλι ή Ανθρωπό­τητα μπήκε στο δρόμο τής ηθικής και πνευματικής πειθαρχίας, κι οδήγησε τη ζωή σε συλλήψεις δη­μιουργικής ομορφιάς, πλούτου και ειρήνης. Μα πάνω στα υψίπεδα τής Κεντρικής Ασίας, ο θεός τής βαρβαρότητας αγρυπνούσε, κι έσπερνε τή λα­γνεία στα σπλάχνα των ανθρώπων, τήν πλεονεξία στις καρδιές, τή λαχτάρα τής καταστροφής στις ψυ­χές τους. Γεννοβόλησαν σαν κουνέλες οι κίτρινες γυναίκες, έπηξε ό ξερός κι άγονος τόπος από αν­θρώπους πειναλέους κι άγριους, πού ξεκίνησαν να βρουν άφθονο και νόστιμο φαΐ να φαν, τρυφερή σάρκα να βατέψουν, ανυπεράσπιστους ανθρώπους να μακελέψουν, όμορφα σπίτια να γκρεμίσουν, ηθικά συστήματα να ξεχαρβαλώσουν, πολιτισμούς να ξεκληρίσουν. Με τή σειρά τους, και με το πέ­ρασμα του χρόνου, εκπολιτίστηκαν κι αυτοί από κείνο τό πολιτιστικό απονιφάδι πού δεν μπόρεσαν νά ξολοθρέψουν. Μά ποιο τό όφελος; Η Κεντρική Ασία έστειλε τρίτο και τέταρτο κύμα βαρβαρότη­τας, νά κατάπνιξη τό δεύτερο και τρίτο άνθισμα του πολιτισμού. Γότθοι, Ούνοι, Μογγόλοι, Σλάβοι...
Ό Λιάπκιν άκουγε δίχως νά καλακούη. Έβλεπε τή μέρα πού ερχόταν πάνω άπ' τον Κίσαβο κι έδιω­χνε τ' αστέρια, κι έφερνε τό πράσινο φως της αυ­γής. Ό Καλμούχος ξακολούθησε νά μιλάη:
—Εμείς, οι Ρώσοι, είμαστε από τους στερνούς πού ήρθαμε νά καταλύσουμε και νά εκπολιτισθού­με. Βρισκόμαστε ακόμα στή μεταβατική περίοδο πού βγάζει τή δημιουργική μεγαλοφυία ενός Ντοστογιέφσκυ και τήν καταστροφική μεγαλοφυία ενός Λένιν. Απλώνουμε τό 'να χέρι στον άνθρωπο, νά τον βοηθήσουμε νά φτάση στά πιο ψηλά επίπεδα τής ανθρωπιάς· και με τ' άλλο του μπήγουμε τό μαχαίρι τού θανάτου στην καρδιά — όταν δεν τον ποτίζουμε τό φαρμάκι τού τυφλού φανατισμού ... Ό άνθρωπος πλάθει τό Θεό κατ' εικόνα και ομοίωση του. Ή θρησκεία του Ναζωραίου, όπως μας την δίδαξαν οι Βυζαντινοί, εδώ και χίλια χρό­νια, πολύ μας ταίριαζε. Σκληρή θρησκεία, γεμάτη μεταφυσικά προβλήματα και άγχος. Μπορούσες, τότε, νά γκρεμίζης, νά πυρπολής, νά λεηλατής, νά σφάζης, νά βιάζης στ' όνομα του Ιησού. Μόνοι εμείς, άπ' όλους τους χριστιανικούς λαούς, δη­μιουργήσαμε τις πιο αποτρόπαιες αιρέσεις: Σκόπτσι, Ρασκόλνικοι, Βογομίλοι... Κι όταν ό Χρι­στιανισμός με την Αναγέννηση εκπολιτίσθηκε, κι έγινε πράγματι ή θρησκεία των υψηλοφρόνων αισθημάτων και στοχασμών, εμείς ξακολουθήσαμε νά δανείζουμε στον Ιησού όλα τά γνωρίσματα του σκοτεινού υστερισμού μας. Τό ότι επιτρέπαμε τον Εικοστό Αιώνα σ' έναν ηλίθιο νά κυβερνάη τή Ρωσία, επειδή ήταν τσάρος ελέω Θεού, μαρτυράει τό πόσο βάρβαροι είμαστε. Πώς όμως νά κρίνουμε τό φαινόμενο τού Ρασπούτιν; Ένα κάθαρμα πείθει τον απόλυτο μονάρχη πώς είναι απεσταλμένος του Θεού, και τον καθοδηγεί ύπουλα προς τήν κατα­στροφή του καθεστώτος, εν ονόματι του Θεού. Κι ο μεν μονάρχης είναι ηλίθιος. Τά εκατόν πενήντα όμως εκατομμύρια Ρώσοι είναι τό ίδιο ηλίθιοι, ώστε νά παραδοθούν στον όλεθρο του Ρασπούτιν χωρίς αντίδραση; Όχι, ηλίθιοι δέν είμαστε. Άλλου βρίσκεται τό πρόβλημα: ο Γιεχωβά του χριστιανισμού, όπως διαμορφώθηκε, από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό δέν μας ταίριαζε πιά. Γλυκύτατος θεός, γεμάτος ευαισθησία, κατανόηση κι επιείκεια. Νά τον διατηρήσουμε στά παλιά του μέτρα, δέν γινό­ταν πια οι καιροί είχαν ξεπεράσει αυτά τα επί­πεδα. Μάς χρειαζόταν μιά νέα θρησκεία πού νά εκφράζει την ασιατική μας βαρβαρότητα σύμφωνα με τις απαιτήσεις τού Εικοστού Αιώνα και φτιάσαμε τον κομμουνισμό τήν πραχτική πανάκεια πάσης επί της γης δυστυχίας. Και σφάζουμε, και καταπιέζουμε και γυμνητεύουμε, και τρωγλοδυτούμε και οπισθοδρομούμε, το βιοτικό μας επίπεδο κι είμαστε κατενθουσιασμένοι μέσα στην υλική δυστυχία μας, διότι επληρώθη το ρηθέν υπό του προφήτου Καρόλου Μαρξ: «ο άνθρωπος δεν θά εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο». Και κατενθουσιασμένοι από τον εαυτό μας διακηρύττουμε στους άλλους λαούς:

«Τί αξίζουν τα πλούτη κι ή γενική ευμάρεια και ή λευτεριά του στοχασμού και της δημιουργίας, κι οι ηθικές κατηχήσεις της φιλοσο­φίας σας, όταν όλ’ αυτά — μ’ επί κεφαλής τον καλό-χορτασμό — βασίζονται στην εκμετάλλευση του αν­θρώπου από τον άνθρωπο; Πάρτε παράδειγμα εμάς πού δεν τρώμε όπως εσείς, πού ντυνόμαστε με κουρέλια, πού κατοικούμε σέ τρώγλες, πού δέν έχουμε το δικαίωμα νά στοχαζόμαστε και να δημιουργούμε ελεύθερα μά πού είμαστε πανευτυ­χείς, γιατί ή υλική και ή ηθική αθλιότητα μας βα­σίζεται στη μη εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο! Είμαστε οι αναχωρητές του Είκοστού Αιώνα την αρχαία Θηβαΐδα της πάσης σκληραγωγίας και άκριτου φανατισμού αναστήσαμε στην πατρίδα μας, και ζούμε εν αρώματι άγιότητος. 'Ιδού ή οδός της σωτηρίας σας, πανάθλια, καλοχορτασμένα, ελεύθερα και δημιουργικά θύ­ματα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο! Κι αν δέν τον πάρετε με τή δική σας θέληση, θα 'ρθουν οί στρατιές μας νά σάς λευτερώσουν από την κατάρα της ύλικής ευμάρειας της στοχαστικής ασυδοσίας, για νά σας δώσουν, μέσα στην υλική και τήν πνευματική στέρηση, τήν ευδαιμονία της μή εκμεταλλεύσεως του άνθρωπου άπ' τον ανθρωπο!»
Ό Καλμούχος κάγχασε, έβηξε, έφτυσε αίμα και &ώτησε το Λιάπκιν:
— Κατάλαβες, τώρα, Νταβίντ Μπορίσιτς, γιατί
σκότωσες, δίχως λόγο κι αιτία, ένα σωρό ανθρώπους; Γιατί είσαι Ρώσος, ο Μεγάλος Βάρβαρος του
Εικοστού Αιώνα. Γιατί σκοτεινά πλέγματα κατωτερότητας σέ τυραννούν, και σπαράζεις από φθόνο για τον πολιτισμό των άλλων λαών, και λαχταράς νά τον γκρεμίσης, έν ονόματι έρεβωδών, μεταφυσικών κι υστερικών θεωριών, πού πονηρότατα τις κα­μουφλάρισες με τή μάσκα της πολιτικής οικονομίας και της κοινωνιολογίας· και τούτο, για νά 'χουν
οι απόγονοι σου τήν ικανοποίηση ν' ανεγείρουν νέο, δικό τους πολιτισμό, τον Εικοστό Πρώτο Αι­ώνα, με πρώτην ύλη τή μνήμη του πολιτισμού πού κατέστρεψαν. Ο κύκλος της Ιστορίας είναι αδέκαστος, ίσως η Ανθρωπότητα χρωστά νά περάση από ένα δεύτερο Μεσαίωνα κι από μια δεύτερη Αναγέννηση ...
Ό Λιάπκιν τού 'κανε νόημα νά σωπάση. Στο δι­πλανό σπίτι του κ. Διευθυντού ακούστηκε νά χτυπάη τό τηλέφωνο.

0 «Ελληνας έφηβος της Αγάθης» - l'Éphèbe au Cap-d'Agde

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
H ΑΓΚΝΤ όπου έγιναν οι τελευταίοι Μεσογειακοί Αγώνες στη Γαλλία, είναι η αρχαία ελληνική αποικία Αγάθη. Πρόκειται για σημαντικότατο θέρετρο των Μεσογειακών Πυρηναίων (περιοχή Λανγκεντόκ Ρουοτγιόν). Ο ποταμός Ερώ περνά μέσα από τη γραφική πόλη της Ν. Γαλλίας, που διαθέτει και ωραίο λιμάνι.
Στο αρχαιολογικό μου­σείο της ΑΓΚΝΤ βρίσκονται ω­ραία αρχαιοελληνικά αγ­γεία, αλλά το σημαντικότερο απόκτημα του Μουσείου α­ποτελεί ο «Εφηβος της Αγάθης». Πρόκειγαι για χάλ­κινο άγαλμα; ύψους 1.40 μ., εκπληκτικής τέχνης. Ο «Ελληνας Εφηβος», όπως ονο­μάστηκε αλλιώς το άγαλμα, το οποίο ανήκει στον 4° αι. π.Χ, προβάλλει με εκπληκτική εκφραστικότητα το ιδανι­κό των αρχαίων Ελλήνων του «καλού κ' αγαθού».
Δεν ξέρει τι. να πρωτοθαυμάσει κανείς: την αρμονία και το κάλλος του, προσώπου και του σώματος ή την εκ­πληκτική πνευματώδη έκ­φραση του. Ο έφηβος παρουσιάζεται γυμνός, με τη χλαμύδα διπλωμένη επί του αριστερού ώμου του, σε στάση ανάπαυσης. Στηρίζεται στο δεξί πόδι του, ενώ το αριστερό κάμπτεται προς τα πίσω. Η μυϊκή του ανάπτυξη είναι η συνήθης στους αρχαίους Έλληνες, αθλητική, χωρίς να είναι υπερβολική. Το πρόσωπο του στρέφει δε­ξιά με έκφραση, μελαγ­χολική.
Ο «Εφηβος της Αγάθης» βρέθηκε το 1964 στην κοίτη του ποταμού Ερώ. Η αριστερή του κνήμη ανακαλύφθηκε 6 μήνες αργότερα σε απόσταση 600 μ. από τον κορμό του αγάλματος, υπό παχύ στρώμα λάσπης της κοίτης του ποταμού, στην οποία βρέθηκαν, και περί, τους 2.000 ελληνικούς αμφορείς, δείγμα της ακμής του οινεμπορίου της ελληνικής αποι­κίας. Η πρώτη επισήμανση της έγινε το 18° αι. στη θεμε­λίωση του παλιού δημαρ­χείου, όπου βρέθηκε η επι­γραφή «ΑΔΡΗ ΜΗΤΡΑΣΙ ΚΑΙ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ». Δεύ­τερη επιγραφή βρέθηκε στη δεκαετία του 1940: «ΘΕΩ ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ». Ανασκα­φές στην Αγκντ άρχισαν μόλις το 1977 και έφεραν στο φως ελληνικά αγγεία και πολλούς μασσαλιώτικους αμφορείς.
Πολλές ταμπέλες μαγα­ζιών της Αγκντ έχουν ελ­ληνικές ονομασίες και ο «Ελληνας έφηβος» αποτε ως ελληνικά αγγεία και πολλούς μασσαλιώτικους αμφορείς.
Πολλές ταμπέλες μαγα­ζιών της Αγκντ έχουν ελ­ληνικές ονομασίες και ο «Ελληνας έφηβος» Όποτε αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Ο Ντενίς Φονκέρλ, διευθυ­ντής του Μουσείου της Αγκντ, αντί άλλου χαιρετισμού χρησιμοποιεί την αρχαιοελληνική έκφραση «τύχη αγαθή».

Η Αγάθη κτίστηκε από Μασσαλιώτες περί το 480 π.Χ., δυτικά του Ροδανού. Ωστόσο, βρισκόταν εκεί εμπορικός σταθμός των Φωκαέων από τον 6° π.Χ. του­λάχιστον αιώνα. Στο δρόμο του κασσίτερου από την Αγ­γλία προς τη Μασσαλία, τον οποίο εμπορεύονταν οι Μασσαλιώτες, η Αγάθη υπήρξε σπουδαίος, σταθμός του εμπορίου του προϊόντος αυτού. Στην εναρκτήρια τελετή των γιορτών της μεσογειακής νεολαίας, ο δήμαρ­χος της Αγκντ Σ. Πασεριέ τόνισε τα εξής σημαντικά για τον Ελληνισμό.
«Οι χώρες της Μεσογείου και του Ευξείνου έχουν κοι­νή παράδοση, οφειλόμενης στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού, που οι Ελληνες άποικοι· στις χώρες αυτές πρωτοδίδαξαν. Είναι καιρός να επανέλθουμε στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. Αυτή είναι και η απάντηση μας στο Βορρά, που μόνο στο χρήμα στοχεύει».

Αυτή την εκπληκτική είδηση καμία ελληνική εφημερί­δα ή περιοδικό δεν δημο­σίευσε. Περιοδικά, συμπερι­λαμβανομένων και των κυ­ριακάτικων, που βαριέσαι α­κόμη και να τα ξεφυλλίσεις.
(Απόσπασμα από το υπό έκδοση Οδοιπορικό στη Ν. Γαλλία, της σειράς των Οδοιπορικών στον Άγνωστο Ελ­ληνισμό, έκδοση τον Κέντρου Έρευνας - Μελέτης Ελληνισμού. Τα άλλα οδοιπορικά είναι στη Μ. Ελλάδα, στη Συρία, στην Ιορδανία, στο Ιράκ, στο Πακιστάν και στην Τυνησία. Τα Οδοιπορι­κά συνοδεύονται από πλού­σια εικονογράφηση.
Συγγρα­φέας ο δρ Ιστορίας - Αρχαιο­λογίας Επαμ. Βρανόπουλος).

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ Περί «ελληνοχριστιανισμού» Ή ο κληρικός ανθελληνισμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ Περί «ελληνοχριστιανισμού»
Ή ο κληρικός ανθελληνισμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας

Ή ορθοδοξία και ελληνισμός δεν είναι έννοιες ταυτόσημες

ΟΛΕΣ αυτές τις μέρες του ιερού περί ταυτοτήτων πολέμου, οι σύγχρονοι σταυροφόροι, από του ανωτάτου μέχρι του κατωτάτου, κρα­δαίνουν αδιάκοπα τα συνθήματα: «Η Ορθοδο­ξία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας των Ελλήνων»... «Χριστιανική Εκκλησία και Ελλη­νικό Εθνος είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμε­νες» και τα παρόμοια.
Αξίζει, λοιπόν, να δούμε πόσο αληθεύ­ουν αυτά τα «σλόγκαν». Και, για τούτο, ας γυρί­σουμε πίσω στις ρίζες, στην εποχή όπου ο Χρι­στιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία του Βυζαντινού κράτους, και θεμελιώθηκε η συνύπαρξη κοσμικής και θρησκευτικής εξου­σίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ αρχίζει με μια γοερή αντίφαση: Οι Βυζαντινοί ένιωθαν συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων, διατηρούσαν πάμπολλα έθιμα τους, μιλούσαν τη γλώσσα τους, οι λόγιοι τους μελε­τούσαν την αρχαία Γραμματεία, τη «συντηρού­σαν» αντιγράφοντας τα κείμενα της. Και, γι' αυτό το τελευταίο, τους χρωστάμε άπειρες χάρες, αφού χωρίς τον δικό τους μόχθο, μεγά­λο μέρος του αρχαίου θησαυρού θα είχε χαθεί για πάντα.
Απ' την άλλη, όμως, αποστρέφονταν την Ελλάδα και τους Έλληνες, επειδή τους ταύτιζαν με την επάρατη ειδωλολατρία, τον εχθρό και αλλοτινό διώκτη της χριστιανικής θρησκείας. Έτσι, έγιναν αυτοί διώκτες ανελέητοι των παλιών διωκτών τους. Και, φυσικά, πρωταρχικό ρόλο στο μίσος κατά «παντός του ελληνικού» και στον λυσσαλέο κατατρεγμό του, έπαιξε η Εκκλησία, που ήταν ο φορέας και λειτουργός της νέας θρησκείας και ο μοναδικός σχεδόν πνευματι­κός οδηγητής των Βυζαντινών.
Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέ­φουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας, έτσι, τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνη ίχνος από τη «βδελυρή θρησκεία των ειδώλων», Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεό­φιλος, πρωτοστάτησε, το 391, στην πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Σεραπείου, με τους 42.000 τόμους της μοναδική κιβωτό της αρχαίας γνώ­σης και λογοτεχνίας... Ο αυτοκράτορας Θεο­δόσιος Α' κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώ­νες (395) και ο πολύς Ιουστινιανός έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας (529)...

Και να ήταν μόνο τα άψυχα; Οι πρόδρο­μοι των σημερινών ζηλωτών επιδόθηκαν σε φοβερούς διωγμούς και σφαγές των «εθνι­κών», που τις ομολογούν και οι χριστιανοί χρονι­κογράφοι... Ο ελληνολάτρης αυτοκράτορας Ιουλιανός όχι μόνο συκοφαντήθηκε και αναθεματίσθηκε σαν «αποστάτης» και «παραβάτης» αλλά και δολοφονήθηκε (πιθανότατα) από χρι­στιανό, ενώ πολεμούσε εναντίον των Περ­σών... Ο ανεψιός και διάδοχος του πατριάρχη Θεόφιλου, ο Κύριλλος, θεωρείται ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της σπουδαίας νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας (415)... Και το 797, η Σύνοδος της Νικαίας αναθεμάτιζε όσους «μελετούσαν διεξοδικώς τα ελληνικά μαθήματα»...
ΑΚΟΜΑ και το όνομα «Έλλην» πήρε νόη­μα υβριστικό και αποκρουστικό. Το Βυζάντιο «πολέμιον υπελάμβανε (θεωρούσε εχθρικό) το των Ελλήνων όνομα, καθ' όσον ανέκαθεν το όνομα τούτο εταυτίσθη μετά της εννοίας του ειδωλολάτρου», γράφει ο κάθε άλλο παρά «αντίχριστος», βέβαια ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος1. «Ανόσιους, μυσαρούς, παμμίαρους» αποκαλούσαν τους Ελληνες οι αυτοκρατορικοί νόμοι και οι εκκλησιαστικοί πατέρες.
Ο Αθανάσιος κατακεραύνωνε τους «μιαρούς» Ελληνες... ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός στηλίτευσε την «κίβδηλον ποίησιν» των αρχαί­ων... και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρούσε πως Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι ασυμ­βίβαστοι, διαφωνώντας με τους νυν ελληνοχρι­στιανικούς κήρυκες...
«Το όνομα Ελλην κατήντησε θρησκευτικόν και ελέγετο περί μη χριστιανών και αν ακό­μη ούτοι ήσαν Σαρακηνοί», λέει ο ιστορικός Κ. Αμαντος2. Και, αυτό, όχι μόνο από τους τότε ζηλωτές και τις «θεούσες». Ακόμα και κορυφαί­οι διανοητές, όπως ο πατριάρχης Φώτιος (9ος αιώνας) έγραφε πως οι Ρώσοι, προτού εκχρι­στιανισθούν, είχαν «ελληνικήν και άθεον δόξαν», ενώ ο «πλατωνιστής» Μιχαήλ Ψελλός (11ος αιώνας) έλεγε πως οι Κινέζοι ήταν «Ελλη­νες το δόγμα»! Και όταν, το 968, απεσταλμένοι του Πάπα εγχείρισαν στον αυτοκράτορα Νικη­φόρο Φωκά γράμματα του Ποντιφηκα με την προσφώνηση «αυτοκράτωρ των Ελλήνων», ο Φωκάς τους έριξε στη φυλακή!

Από τον 13ο αιώνα, οι Έλληνες ανθρωπι­στές του Βυζαντίου προσπάθησαν να ξαναδώ­σουν στα ονόματα «Ελλάς» και «Έλληνες» την παλιά τους αίγλη, και διεκδίκησαν την πνευματι­κή «κληρονομιά» της Αθήνας. Ωστόσο, αυτή η «αποκατάσταση» δεν εξάλειψε τον (κληρικό προπάντων) ανθελληνισμό ως το τέλος της αυτοκρατορίας. Ο μέγας λογοθέτης (πρωθυπουργός) του Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου, Θεόδωρος Μετοχίτης (αρχές 14ου αιώνα), θεωρούσε τους Έλληνες «εχθρούς του κρά­τους» και ευχόταν να «εξολοθρευθουν με την βοήθειαν του θεού», ενώ ο προοδευτικός θεο­λόγος Βαρλαάμ (14ος αιώνας) θα κατηγορη­θεί, ανάμεσα στ' άλλα, και σαν «ελληνομανής». Και ο Γεννάδιος Σχολάριος (ο κατοπινός πρώτος πατριάρχης της Τουρκοκρατίας), όταν ρωτήθηκε, τρία χρόνια πριν απ' την Άλωση, αν είναι Έλλην, απάντησε με αποστροφή: «... ει τις έροιτό μοι (αν με ρωτήσει κανείς) τις ειμί, αποκρινούμαι Χριστιανόν είναι».
Και ο ιστορικός Παύλος Καλλιγάς επιλέ­γει: «Αυτούς τους διώκοντας τον Χριστιανισμόν Τούρκους, αποκαλεί η Εκκλησία «νέους Ελλη­νας», διότι το όνομα Έλλην ήτο τότε συνώνυμον τω αντιχρίστω... Οι περισωθέντες επίσημοι αναθεματισμοί του ελληνικού ονόματος, αποδεικνύουν ότι οι ακαταλόγιστοι εκείνοι άνθρωποι ενόσουν (έπασχαν από) αληθή ελληνοφοβίαν»3...
Αυτά τα ολίγα. Εκτός αν οι σημερινοί «ελληνοχριστιανοί» υποστηρίζουν πως το Βυζά­ντιο δεν έχει σχέση με το ελληνικό έθνος - ξεχνώντας πως εκεί βρίσκονται οι απαρχές του νέου ελληνισμού, πως πλήθος παραδόσεις του συνεχίζουμε και - προπάντων - πως, στην εποχή του βυζαντινού κράτους, οι πατέρες της Εκκλησίας και οι Οικουμενικές σύνοδοι χάρα­ξαν τις αρχές και τους κανόνες, όπου στηρίζε­ται και σήμερα η Ορθοδοξία.
ΕΙΝΑΙ προφανές λοιπόν πώς δεν ισχύουν οι κορώνες «ορθοδοξία και ελληνισμός είναι ταυτόσημοι». Ο βυζαντινός ιερός πόλεμος κατά των Ελλήνων, που κράτησε έντεκα αιώνες, απόδειξε πόσο τυφλώνει ο δογματικός φανατι­σμός, αλλά και πόσο ανέσπερη αλκή έχει ο ελληνικός πολιτισμός, αφού κατόρθωσε να επι­βιώσει ακόμα κι όταν τον μαχόταν ανένδοτα η πιο κραταιή (μαζί με τον αυτοκράτορα) δύναμη του Βυζαντίου, η ιεραρχία...
11 Ας με συγχωρέσουν (πράγμα απίθανο) οι άγιοι πατέρες, αλλά... «ει μη φίλα λέγω, ουχ ήδομαι, το δ' ορθόν οξείρηχ' όμως» - «αν δε λέω πράγματα ευχάριστα, λυπάμαι, είπα όμως την πάσα αλήθεια»4...
1. Ιστορία, Δβ', σελ. 6.
2 Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους (1933), σελ. 180.
3 Μεσαιωνικός βίος του Ελληνικού Έθνους, «Εστία»,
1883, αριθ. 387.
4· Σοφοκλής, Τραχίνιαι, στ. 373.

ΤΟ ΒΗΜΑ Κωδικός άρθρου: Β12959Β022

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Όπως όλοι οι λαοί της γης και οι Έλληνες παρατήρησαν την περιοδικότητα ορισμένων φαινομένων στην φύση.
Την εναλλαγή ημέρας και νύχτας, τις φάσεις της σελήνης, των εποχών του έτους. Για την διευκόλυνση των εργασιών τους και των θρησκευτικών τους αναγκών απαιτήθη­κε η μέτρηση του χρόνου αρχικά με την χρήση του ημερονυχτίου και του μηνός (χρονικό διάστημα μετα­ξύ δυό πανσελήνων) και αργότερα με την χρήση του έτους (χρονικό διάστημα μεταξύ δυο θερμών επο­χών).
Φαίνεται πως παρατήρησαν ότι δυο διαδοχικές θερμές εποχές εμφα­νίζονται μετά από 12 μήνες και έτσι ίσως καθιερώθηκε ο αριθμός 12 ως ιερός αριθμός.
Όπως γράφει και ο Όμηρος (Μ,127):
ΘΡΙΝΑΚΙΗΝ Δ ΕΣ ΝΗΣΟΝ ΑΦΙΞΕΑΙ
ΕΝΘΑ ΔΕ ΠΟΛΛΑΙ
ΒΟΣΚΟΝΤ ΗΕΛΙΟΙΟ ΒΟΕΣ ΚΑΙ ΙΦΙΑ
ΜΗΛΑ.
ΕΠΤΑ ΒΟΩΝ ΑΓΕΛΑΙ ΤΟΣΑ Δ ΟΙΩΝ
ΠΩΕΑ ΚΑΛΑ
ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ Δ ΕΞΑΣΤΑ. ΓΟΝΟΣ
Δ ΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΩΝ
ΟΥΔΕ ΠΟΤΕ ΦΘΙΝΥΘΟΥΣΙ.
Οι επτά αγέλες βοδιών και οι ε­πτά αγέλες γιδοπροβάτων που ούτε αυξάνουν ούτε μειώνονται έχουν α­πό 50 ζώα η καθεμιά τους και συμ­βολίζουν τις 50 εβδομάδες του έτους που η καθεμιά του είχε 7 μέρες και επτά νύχτες.
Έτσι λοιπόν και οι έλληνες χρη­σιμοποιούσαν αρχικά το έτος με διάρκεια 354 ημερών.
Πολύ σύντομα διαπίστωσαν ότι το ημερολόγιο τους υστερούσε σε σχέση με την επανάληψη των επο­χών και πιθανόν με την παρατήρη­ση της βλάστησης των σπαρτών προσδιόρισαν εκ νέου ότι η διάρκεια του έτους έχει 360 μέρες μέχρις ό­του ο Θαλής ο Μιλήσιος (~ 580 πχ) προσδιόρισε το έτος στις 365 μέρες και λίγα χρόνια αργότερα μετά τον θάνατο του προσδιορίστηκε στις 365,25 ημέρες.
Ο λατίνος συγγραφέας Κενσορίνος (Censorinus, De Die natali 19, 2-5) αναφέρει όχι αρχικά οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν έτος με 12 μήνες των 30 ημερών ο καθένας.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει επίσης πως για να συμπληρώσουν τις μέρες που έλειπαν χρησιμοποιού­σαν έναν εμβόλιμο μήνα κάθε 2 χρόνια (1,32).
Ο Σόλων ο Αθηναίος (639-559 πχ) (ή σύμφωνα με άλλους ο Κλεόστρατος ο Τενέδιος) μεταρρύθμισε το Αθηναϊκό ημερολόγιο από τους αρχικά 12 σεληνιακούς μήνες των 30 ημερών σε εναλλάξ μήνες των 30 (πλήρης μήνας) και 29 ημερών (κοίλος μήνας) ρυθμίζοντας τον μέσο όρο του μήνα στις 29,5 ημέρες. Εκτός αυτού, για να συμφωνεί το ηλιακό με το σεληνιακό έτος όρισε να μπαίνουν 3 εμβόλιμοι μήνες των 30 ημερών στην διάρκεια οκτώ χρόνων.
Το έτος των 12 σεληνιακών μη­νών (12 X 29,5 = 354 ημέρες) ονομάστη­κε άρτιο έτος. Ταυτόχρονα όρισε και το εμβόλιμο έτος το οποίο είχε 13 σε­ληνιακούς μήνες (6X29+7X30=384 ημέρες).
Έτσι λοιπόν μια οκταετία αποτε­λούνταν από 5 άρτια και τρία εμβόλι­μα έτη (5X354 + 3X384=2922 ημέ­ρες, τα οποία έμπαιναν τον 3ο 5ο και 8ο έτος) διαμορφώνοντας τον μέσο ό­ρο του έτους (2922:8=365,25) στο έως τότε γνωστό.
Έγιναν και άλλες μεταρρυθμίσεις όπως του Ευδόξου του Κνίδιου (408-355πχ) αλλά η κυριότερη είναι του Μέτωνος του Αθηναίου ο οποίος κα­τόρθωσε πρώτος το ζητούμενο το ταί­ριασμα των φάσεων της σελήνης με το σεληνοηλιακό ημερολόγιο του.

ΤΑ ΞΕΝΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΚΑΙ TO ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΤΑ ΞΕΝΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
ΤΗΣ ΟΞΦΟΡΔΗΣ
ΤΟΥ ΣΙΔΝΕΥ
ΤΟΥ ΔΕΛΧΙ
ΤΗΣ ΑΙΟΒΑ
ΤΟ ΣΙΑΤΛ ΠΑΣΙΦΙΚ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ΚΑΙ TO ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ









.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ΜΕ ΤΟ ΣΟΧΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΛΕΜ
ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΥΔΕΜΙΑ

ΜΟΝΑΔΙΚΟ: Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑϊΚΟΥ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΟΝ ΨΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ

στο:

http://www.youtube.com/watch?v=C_3qJBDydIs&feature=related#

Ζήγφριντ Πετρίδης: “Η Ωγυγία είναι η Βερμούδα , Σχερία είναι η Νότιος Ισπανία" και «Μήτηρ της γεωργίας είναι η Θεσσαλία»

 

 

 Ο Ζήγφριντ Πετρίδης στην διάλεξή του στην Θεσσαλονίκη με θέμα την Οδύσσεια δήλωσε:
“Η Ωγυγία είναι η Βερμούδα , Σχερία είναι η Νότιος Ισπανία, και ουδέν αντιτίθεται και στα δύο”. Όπως και:

«Μήτηρ της γεωργίας είναι η Θεσσαλία» 

 

 

 Λεπτομερώς μάλιστα ανέφερε:
«Ο καθηγητής Κόλιν Ρένφριου του πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον και αργότερα της Οξφόρδης με μεγάλη γνώση των πραγμάτων της Αρχαιότητος διότι έκανε και ο ίδιος ανασκαφές, στο έργο του «Γλώσσα και γεωργία» επιχειρεί να εντοπίσει την χώρα που γέννησε την γεωργία με τον εξής τρόπο: Σε ένα χάρτη της Ευρώπης σημειώνει τις περιοχές εκείνες για τις οποίες γνωρίζουμε πότε η γεωργία ξεκίνησε. Βρήκε λοιπόν για το 3.000 π.Χ. ήτανε στην Σκωτία. 4.000 π.Χ. ήτανε στην Γαλλία. 5.000 π.Χ. ήτανε …… κ.ο.κ.
Συνδέει τώρα με μία γραμμή τα σημεία στα οποία είχανε την ίδια εποχή γεωργία.. Δηλαδή το 2.000 ένας κύκλος μεγάλος. Το 3.000 μικρότερος. Και καθώς κλείνουν οι κύκλοι ξέρετε που «στεγνώνουν»; (Σημ. δηλαδή καταλήγουν σε σημείο.)
Στην Θεσσαλία.
Δηλαδή η μήτηρ της γεωργίας είναι η Θεσσαλία.
Λέει λοιπόν ο Κόλιν Ρένφριου: «Η γεωργία μετεδόθη στην Ισημερία από την Ελλάδα πρό 6.000 ετών. Και στην Ιβηρία (Ισπανία) πρό 5.000 ετών. Δηλαδή κάποιοι πήραν την γεωργία και την μετέφεραν στην Ιβηρία, όπως κάποιοι πήραν την γεωργία από την Σικελία και την μετέφεραν στην Ιβηρία μετά 1.000 έτη και πρώτος υποψήφιος ήταν οι Φαίακες της Κερκύρας.»

 

 

 
Ολοκληρώνοντας μάλιστα είπε:
«Ελύσαμε λοιπόν δύο μεγάλα προβλήματα της Οδυσείας:
Η Ωγυγία είναι η Βερμούδα , Σχερία είναι η Νότιος Ισπανία, και ουδέν αντιτίθεται και στα δύο.
Η Σχερία είναι η περιοχή όπου οι δίς μεταναστευσαντες Φαίακες εγκαταστάθησαν.
Ο Οδυσσεύς εξώκειλε στις ακτές της Σχερίας που την κατοικούν Φαίακες . 4.000 χρόνια προ του Οδυσσεως έχουν αφιχθεί οι Φαίακες εκεί.
Ο Αλκίνοος είναι βασιλεύς της Κερκύρας και ο Οδυσσεύς βασιλεύς της Ιθάκης. Και οι δύο αυτοί βασιλείς δεν γνωρίζονται.
Σε μία απόσταση μισής ημέρας πλού δεν γνωρίζει ο ένας βασιλεύς τον άλλο ενώ οι βαρκάρηδες των δύο αυτών νησιών γνωρίζονται.
Αυτά είναι τρελά πράγματα. Παράλογα. Φρενοκομείο. Εδώ πρόκειται περί δολιοφθοράς. Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί να είναι ανόητοι.. Αποκλείεται. Δεν θέλουν να βγούν στην επιφάνεια αυτά. Τώρα γιατί δεν το θέλουν είναι άλλη ιστορία..»


Στην συνέχεια ο καθηγητής κύριος Βρίτσιος κατήγγειλε πως ένα σχολείο επρόκειτο να ξεναγηθεί στην αρχαία Μίεζα και το σχολικό συμβούλιο το απηγόρευσε.
Υπάρχει κάτι σοβαρότερο σε υψηλότερο κλιμάκιο όπου απηγόρευσαν να πάνε να δούνε την Βεργίνα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ:http://hellenic-news.blogspot.com/2007/09/blog-post_08.html