ΜΙΑ ΣΤΡΟΥΜΦΟΑΝΑΛΥΣΗ: Τα Στρουμφ και το Κομμουνιστικό πρότυπο!

Η θεωρία ότι τα αθώα στρουμφάκια προβάλλουν την κομμουνιστική θεωρία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ενώ οι συνοδευτικές θεωρίες συνομωσίας (οτι δηλαδή είναι πράγματι φτιαγμένα έτσι απο τους σοβιετικούς για να έχουν τα παιδιά επαφή με τα κομμουνιστικά ιδεώδη) αντικρούονται ώς υπερβολικές, τα σημάδια ότι, ηθελημένα ή μή, το χωριό των αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας χρόνων είναι στην πραγματικότητα μιά μικρογραφία της ουτοπικής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι αδιάψευστα. Αρχίζει πρώτα κανείς από το γεγονός ότι το χρήμα απουσιάζει από το στρουμφοχωριό. Οι δουλειές έχουνμοιραστεί στα μισά περίπου στρουμφάκια που έχουνστερεοτυπικούς ρόλους μέσα στην στρουμφοκοινωνία:

ο Προκόπης είναι οι εργάτες,

ο Κηπευτής (farmer) είναι η αγροτική τάξη,

ο Ζωγράφος και ο Ντορεμί οικαλλιτέχνες,

ο Λιχούδης ο μάγειρας και

ο Ράφτης είναι... ο ράφτης.

Όλοι αυτοί κάνουν ο καθένας τη δουλειά του για όλα τα στρουμφάκια του χωριού χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Τα άλλα μισά στρουμφάκια είναι παραδείγματα ελαττωμάτων που η κοινωνία των στρουμφ βλέπει ως αρνητικά. Ο Χουζουρης έχει την τεμπελιά του, ο Λιχούδης την λαιμαργία, ο Μελένιος τη ματαιοδοξία. Τα περισσότερα επεισόδια με κεντρικούς ήρωες τέτοιους χαρακτήρες έχουν ηθικό δίδαγμα το πόσο κακό είναι το αντίστοιχο ελάττωμα για τη στρουμφοκοινωνία. Και φυσικά το δίδαγμα το εκφράζει πολύ συχνά η συμβουλευτική φωνή του πάνσοφου Παπαστρούμφ.

Ο "κόκκινος πατέρας" όλου του χωριού που φροντίζει για τη ευημερία αλλά και την ισότητα στο χωριό, είναι ο μοναδικός αξιωματούχος στο χωριό και ο μοναδικός που αναγνωρίζεται ως κοινωνικά ανώτερος από οποιοδήποτε άλλο στρουμφάκι. Συγκεκριμένατα κόκκινα ρούχα του έχουν εμπνεύσει και το (σχεδόνσίγουρα retro-acronym) S.M.U.R.F. = Socialist MenUnder a Red Father. Παρά την οπτική ομοιότητά του όμωςμε την επίσης γενειοφόρα φιγούρα του Μάρξ ο ρόλος του στη στρουμφοκοινωνία είναι ο ίδιος με του Στάλιν.

Η μεγαλύτερη βέβαια απόδειξη για τον παραλληλισμό με το σοβιετικό καθεστώς είναι ο Σπιρτουλης.

Ο Σπιρτούλης είναι ο Τρότσκι. Λέει ότι είναι βοηθός (και διάδοχος σε ένα επεισόδιο) του Παπαστρουμφ, ανκαι σε ένα άλλο επεισόδιο κάνει ένα από τα πραξικοπήματα που έχουν γίνει στο στρουμφοχωριό και γίνεται βασιλιάς απουσία του παπαστρουμφ (τα μισά στρουμφάκια διοργανώνουν αντίσταση). Και φυσικά το κλασσικό πέταγμα του Σπιρτούλη απο το χωριό είναι παραλλησιμός με την εξορία του Τρότσκι.

Και ο Δρακουμέλ; Απλώς ένας κακός μάγος που κυνηγάειτα στρουμφάκια για να τα φάει; Να τα φάει απο ένα σημείο και μετά γιατί στα αρχικά επεισόδια θέλει ναπιάσει έξι από αυτά για να τελειώσει το ξόρκι που θατου επιτρέψει να φτιάξει χρυσάφι. Έτσι κάποιος μπορείνα δει το Δρακουμέλ σάν ενσάρκωση του καπιταλισμού πουσκοπό έχει να καταστρέψει την ουτοπική κοινωνία τωνστρούμφ για το κέρδος. Και βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένα επεισόδια που μπορείνα χρησιμοποιήσει κανείς ως επιχειρήματα. Τοεπεισόδιο με τα σοκολατένια νομίσματα είναι το πιόσυχνά αναφερόμενο.

Ο Δρακουμελ και η μαμά τουστέλνουν το σατανικό σπόρο στην αυλή του Λιχούδη καιφυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα ταοποία δοκιμάζει ο Λιχούδης. Μετά αντί να τα μοιραστεί με τα αλλα στρουμφάκια (τι πιο φυσιολογικόστην κομμουνιστική κοινωνία) τα θεωρεί δικά του(ιδιοκτησία = καπιταλισμός) και τα πουλάει στα άλλα στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι αυτά εργαλεία (ταβάρη του Προκόπη, την τσάπα του κηπουρού, τα εργαλεία του ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία καταρρέει αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του παπαστρούμφ που εξηγεί στο λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίειη παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο. Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρι οδηγεί τα στρούμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Παπαστρούμφ μετά από καταστροφή της μηχανής με ένα πενταετές πλάνο...εεε.. δηλαδή με μια αποθήκη με φαγητό.

Πραξικόπημα στο χωριό γίνεται 2 φορές. Μία απο τονΣπιρτούλη και μία απο τη Στρουμφίτα που θέλει ναγίνει "Βασίλισσα για μιά μέρα". Και τα δύο καταλήγουν σε μάχη που όμως σταματά ο Παπαστρούμφ βάζοντας τέλος σε ιδέες περί βασιλείας.

Μιχάλης Καλόπουλος πείραμα - Άγιο Φως

ΜΙΑ ΚΑΙ ΗΛΘΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΑΣ ΘΥΜΗΘΠΥΜΕ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ "ΘΑΥΜΑ"

http://www.youtube.com/watch?v=S66f87b05oM&feature=related

15 ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΛΥΣΙΠΠΟΥ

Ο ΚΑΙΡΟΣ (ΕΥΚΑΙΡΙΑ) ΤΟΥ ΛΥΣΙΠΠΟΥ
- LYSSIPPUS TIMING

http://www.youtube.com/watch?v=PkpNeURWA2U

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΡΥΑΤΙΔΩΝ

ΒΙΤΡΟΥΒΙΟΣ: ΔΕΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

5. Μια ευρεία γνώση της ιστορίας είναι επίσης απαραίτητη, γιατί πρέπει ο αρχιτέκτονας να είναι ικανός να εξηγεί τις παραστάσεις και τη διακόσμη­ση που βάζει σ' ένα έργο του, όταν τον ρωτούν σχετικά. Για παράδειγμα, αν βάλει τα μαρμάρινα αγάλματα των γυναικών με μακριές χλαμύδες, τις λεγόμενες Καρυάτιδες, στη θέση των κολόνων με τα κιονόκρανα τοποθε­τημένα ακριβώς πάνω από τα κεφάλια τους, θα δώσει την εξής εξήγηση: η Καρία, πόλη της Πελοποννήσου, συμμάχησε με τους Πέρσες εναντίον της Ελλάδας. Αργότερα οι Έλληνες, αφού κέρδισαν την ελευθερία τους με τη νίκη τους στον πόλεμο, συμμάχησαν και κήρυξαν πόλεμο εναντίον των πολιτών της Καρίας. Κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν τους άντρες, παρέ­δωσαν την πόλη στην ερήμωση και πήραν τις γυναίκες τους δούλες, χωρίς να τους επιτρέπουν να φορούν τις μακριές χλαμύδες που δήλωναν την παντρεμένη γυναίκα, έτσι ώστε να είναι υποχρεωμένες όχι μόνο να παρε­λάσουν στο θρίαμβο των Ελλήνων, αλλά και να φαίνονται σα δούλες σηκώνοντας το βάρος της ντροπής, για να τιμωρήσουν την πόλη τους. Έτσι, οι αρχιτέκτονες της εποχής εκείνης σχεδίαζαν για δημόσια κτίρια αγάλματα εκείνων των γυναικών που τις παρουσίαζαν να κουβαλούν ένα βάρος, έτσι ώστε η αμαρτία και η τιμωρία των Καρυάτιδων να γίνει γνωστή και να μεταφερθεί στις επόμενες γενεές.

Της πουτάνας (με την καλή έννοια)

ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΛΛΙΣΤΗ ΝΤΕ ΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΤΟ ΘΕΜΑ»

Η ευκολία με την οποία δύναται πάς τις να εκστομίζει αρνητικώς φορτισμένες λέξεις Λ. Χ προσθέτοντας έπειτα ένα καταπραϋντικό «με τήν καλή έννοια» είναι καθ' ημάς ανησυχητική. Ή φράση αυτή, όπως και οι υπόλοιπες χαριτωμενιές πού αυτιστικά αναπαράγει ό Ηλίας Ψινάκης («θεά», γλυκεία», «τύπου» κ.ά.) θεωρούμε πώς προορίζο­νται γιά ειδικό κοινό καΐ πώς άνετα ευδοκιμούν στό φυσικό τους λεκτικό περιβάλλον πού είναι τα καλιαρντά.
Κι όμως, με παροιμιώδη απάθεια επιτρέπουμε νά ακούγονται οι έκτρωματικές φράσεις: (γιά τις σχέ­σεις) «θέλει και λίγο πουτανιά - με την καλή έννοια», (γιά την δουλειά) «πρέπει νά κάνεις τον μαλάκα -με την καλή έννοια», (γιά την ζωή γενικότερα) «θέ­λει νά 'σαι και λίγο κωλόπαιδο - με την καλή έννοια». Ή παραφροσύνη συνεχίζεται με τήν καθιερωμένη στίς συνεντεύξεις έκφραση «το ελάττωμα μου είναι ή ειλικρίνεια», με τήν ασύλληπτη χρήση τού «κυ­ριολεκτικά» («Πάγωσε κυριολεκτικά όταν τον είδε») και με αυτήν τήν γενική κτητική «της πουτάνας» πού κάποτε δήλωνε τήν αναταραχή αλλά εσχάτως γιά κάποιον λόγο σημαίνει «περάσαμε καλά». 'Αν δεν συμφωνήσουμε κατ' αρχήν γιά το τί εστί κυριολεξία και τί μεταφορά, γιά τό ποιο είναι το ελάττωμα και ποιο είναι τό προτέρημα και ποιος, τέλος πάντων, είναι ό μαλάκας, τό κωλόπαιδο και ή πουτάνα, δεν πρόκειται ποτέ νά συνεννοηθούμε.
Δυστυχώς, συμβαίνει και τό αντίθετο, νά εύτελίζονται, δηλαδή, λέξεις πού πρωταρχικώς είχαν θε­τική αξία. Όπως αναφέρεται στό λεξικό τού Μπα­μπινιώτη - στό όποιο ορκιζόμαστε πριν μιλήσουμε - ή εύσημη έννοια τού αγαθός μετετράπη σε κακόσημη (αφελής, εύπιστος, κουτός), ομοίως ό ευήθης (ευ+ήθος) πού από καλόκαρδος έγινε ανόητος και ό αθώος πού εξελίχθηκε σε αγαθιάρης.
Ή σημασιολογική αυτή εξέλιξη άφ' ενός μάς στε­ρεί ωραιότατες λέξεις πού πλέον δεν μπορούν νά χρησιμοποιηθούν (άγαθόβιος, άγαθόθυμος, αγαθο-γνώμων κ.ά.), άφ' ετέρου δεικνύει πάμπολλα γιά τήν συλλογική συνείδηση τού καλού και τού κακού. Όχι μόνον οι λέξεις και οι έννοιες άλλα πλέον ολόκληρη ή ελληνική κοινωνία, αργά άλλα σταθερά, έκμαλακίζεται, κι εδώ κολλάει τό «κυριολεκτικά».

ΤΕΡΠΕΙΝ ΑΜΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙΝ
Είσαγαγόντος τινός Διογένην εις οίκον πολυτελή και κωλύοντος πτύσαι, επειδή έχρέμψατο, εις τήν όψιν αυτού έπτυσεν, ειπών χείρονα τρόπον μή εύρηκέναι.
Κάποιος έφερε τον Διογένη εις οίκίαν πολυτελή και τον ήμπόδιζε νά πτύση τό φλέγμα. Ό Διογένης τότε έπτυ­σεν εις τό πρόσωπον του και είπεν ότι δεν εϊχεν εΰρει χειρότερον μέρος.

Δημήτρης Λιαντίνης: Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα

Γκέμμα:

"Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πως και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της.
Οι ξένοι όμως σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί να 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;
Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι, στους σημερινούς έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους Φράγκους. Εμείς θέλουμε να πι στεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τούς γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβου με το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο.
Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;
Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανα καλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε.
Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι', τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοί χους των εκκλησιών.
Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτά νε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους.
Τέτοιοι οι δουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης2.
θέλεις να χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι του Μακαρίου Β’ της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας. και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο.
Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά.
Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες.
Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Αργούς και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.
Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ' ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα.
Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε το φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θα 'χει να σου ειπεί: άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι. Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα.
Και κάπου θα αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους:
- Ακούς αναίδεια; Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα. Ποιοι μωρέ; Οι χριστιανοχομεΐνηδες.
Είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.
Γιατί είμαστε σβησμένοι από τον κατάλογο των εθνών; Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικιέται ως το mare nostrum των Οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους, που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξανά προσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκεντέρ, και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι, και οι τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν, και γίνου-νται όγκος κακοήθης που 'τοιμάζει μεταστάσεις;
Γιατί δύο από τους πιο σημαντικούς ποιητές μας, ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;
Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βούλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;
Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.
Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοση μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταδά. Γιατί;
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι αυτή:νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα
Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι, ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δεν γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής:ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σαν να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά. Γιατί βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν..."

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

(κάνετε κλικ πάνω στην εικόνα για να μεγαλώσει και να τη διαβάσετε).


"Ο κακούργος.... Μεταφέρει ο ίδιος τον σταυρό του"

Ανακαλύφθηκε ο τάφος του Περσέως

Τον Ιούνιο του 2005, ο τάφος του Περσέως ανακαλύφθηκε κατά μήκος της Via Valeria κοντά στο Magliano de' Marsi (L'Aquila), από ερευνητές του ιταλικού Υπουργείου Πολιτισμού και Σλαβομακεδόνες αρχαιολόγους.

Άν ειναι αλήθεια κάτι τέτοιο τότε το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού γιατί δεν συμμετείχε;

ALKOOL μήπως πρέπει να το ξανασκευθείς;

Μετά την εκστρατεία για τον περιορισμό του καπνίσματος ήλθε η κατάλληλη ώρα για να απαγορευτούν οι διαφημίσεις του αλκοόλ.
Οι κατωτέρω φωτογραφίες μας δίνουν μία εικόνα της έσχιστης εξαθλίωσης που μπορεί να γνωρίσει ένας νέος - αλλά και ένας ηλικιωμένος!

Ομήρου... αγγλικά!

Μία εργασία βασισμένη-εν μέρει- σε Μελέτη της ομογενούς καθηγήτριας
Αναστασίας Γονέου.

Με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα - τροφός όλων των γλωσσών», η Αναστασία Γονέου, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι ‘εξόδευσαν’, για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την ‘βαπτίσουν’ με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη».

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: ''θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ''.
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!
BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα ‘τραπέζια’ (πάγκους) της αγοράς.
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
CARE = από το καρέζω.
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα ‘δία’. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ.
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!
DOUBLE = από το διπλούς – διπλός.
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετεEYES = από το φάεα = μάτια.
FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).
GLAMOUR = λατινικό gramour από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramour –glamour, πήρε την σημερινή έννοια.
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό ‘ς’ προφέρεται ως ‘ρ’. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
ILLUSION = από το λίζει = παίζει.ΙS = από το είς.
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (...είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης – πατέρας του Οδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love από το ‘λάFω’. Το δίγαμμα (F) γίνεται ‘αυ’ και ‘λάFω’ σημαίνει ''θέλω πολύ''.
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = από το μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το 'Μάχων' = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.ME = από το με.
MEDICINE = λατινικά: medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = από το μήνις.
MENTOR = από το μέντωρ.
MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2).
MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το... menu!
MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda).
MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
MOW = από το αμάω = θερίζω.
NIGHT = από το νύχτα.NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (''νέ τρώει, νέ πίνει''), ή (νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
PAUSE = από το παύση.
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (‘) προφέρεται ως σ = σερπετό.
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω (σπονδή).
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω.
Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
YES = από το γέ = βεβαίως.
WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ.

Ενιαί... ατίπτσυεο!

Σνφμύωα με μαι έυρενα σοτ Πμανιπσητετο τυο Κμτρπιαιζ, δνε πεαιζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετενα τα γταμαμρά μσέα σε μαί λξηέ, αεκρί το πώτρο κια το ταελείτυο γάμρμα να ενιαί σητ στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς κια να μροπετίε να τςι δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δνε δαεβζιάι γάμρμα - γάμρμα κθάε λξηέ αλλά τνη λξηέ σνα σνύλοο. Ατίπτσυεο ε!

Γ. ΓΡΗΓΟΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗ: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΗΤΑΝ Η ΥΠΑΤΙΑ;

Η Αικατερίνη της Αλεξανδρείας και ο τροχός υπό Καραβάτζιο

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ:

Τω αύτώ μηνι ΚΕ', μνήμη της αγίας και ένδο­ξου μεγαλομάρτυρος του Χριστου Αικατερί­νης.

Αίκατερίνα, και σοφή και παρθένος

" Έκ δέ ξίφους και μάρτνς' ώ καλά τρία! Είκάδι πέμπτη άορ κατέπεφνε ρήτορα κούρην.

Αύτη ήτο κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού, έν έτει τδ' (304), καταγόμενη άπό τήν πόλιν της Αλεξανδρείας, θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζόμενου Κώνστου, ωραία πολλά και μεγαλόσωμος, δεκαοκτώ χρόνων ούσα κατά τήν ήλικίαν. Αύτη εμαθεν εις το άκρον πασαν Έλληνικήν και Λατινικήν παιδείαν και επιστήμην δηλαδή του Ελληνος Όμηρου, του των Λατίνων μεγαλωτάτου ποιητού Βιργιλίου, του Ασκλη­πιού, τού Ιπποκράτους και Γαληνού των ιατρών Αριστοτέ­λους και Πλάτωνος, Φιλιστίωνός τε και Εύσεβίου τών φιλο­σόφων Ίαννή και Ίαμβρή τών μεγάλων Μάγων Διονυσίου και Σιβύλλης. Εγυμνάσθη δέ και όλην τήν ρητορικήν τέχνην, όση έφευρέθη άπό τους ανθρώπους· Ού μόνον δέ ταύτας, αλ­λά και πολλάς γλώσσας και διαλέκτους πολλών εθνών έμαθεν ή πάνσοφος, ώστε έκαμνεν εκστατικούς όχι μόνον εκείνους όσοι τήν εβλεπον, άλλα και εκείνους όσοι ήκουον τήν φήμην και τήν σοφίαν της. Κατά τους χρόνους δέ του βασιλέως Μαξιμιανού και Μαξεντίου τού υίού του έπιάσθη δια τήν είς Χριστόν όμολογίαν και έδοκίμασε πολλά και διάφορα βάσανα* και μέ τήν σοφίαν αυτής και διαλεκτικήν κατέπεισεν εκατόν πεντήκοντα ρήτορας νά πιστεύσωσιν είς τόν Χριστόν όμού μέ άλλους πολλούς Ελληνας, μέ τους οποίους άπεκεφαλίσθη ή μακαρία και έλαβε τού μαρτυρίου τόν στέφανον (τόν κατά πλάτος βίον αυτής δρα είς τόν Παράδεισον),

34>.
136. Έγκώμιον είς τήν άγίαν Αίκατερίνην έχει ή Ιερά Σάλπιγξ του Μακαρίου το δέ έλληνικόν μαρτύριον αυτής συνέγρα­ψε ν ό Μεταφραστής, ού ή αρχή* «Βασιλεύοντος του ασεβέστα­του» (σώζεται έν ττ) Λαύρα, έν τχ τών Ιβήρων καί έν

αλλαις).

ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ:

ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ

"Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:
αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός
και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους." (Elbert Hunnard)

Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. Αυτή η ευγενής γυναίκα ξεχωρίζει στις σελίδες της ιστορίας σαν η μεγαλύτερη από τους μάρτυρες παγανιστές.

Η Ζωή της

Όταν γεννήθηκε η Υπατία το 370 μ.Χ., η διανοητική ζωή της Αλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση επικίνδυνης σύγχυσης. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γινόταν χριστιανική και όλο και πιο συχνά δεν ήταν μόνο ο χριστιανός ζηλωτής που έβλεπε αιρέσεις και σατανισμό στα μαθηματικά και στην επιστήμη: "οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν ζωντανοί" (McCabe). Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ παγανιστών, Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.
Ο πατέρας της Υπατίας, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος στο Μουσείο. Επέβλεπε από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της κόρης του. Σύμφωνα με το μύθο, ήταν αποφασισμένος να γίνει η κόρη του ένα 'τέλειο ανθρώπινο ον' - ήταν η εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι! Ήταν προσωπική μαθήτρια του μάγου Πλούταρχου και ανατράφηκε στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής Σχολής. Η Υπατία ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στην Αθήνα και την Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της.
Σπούδασε στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας στην Αθήνα. Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Η σχολή της Αθήνας τόνιζε περισσότερο τη μαγεία και την απόκρυφη επιστήμη. Αλλά για τους Χριστιανούς, όλοι οι Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι αιρετικοί.
Όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έγινε δασκάλα των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. Το Μουσείο είχε χάσει την υπεροχή του και η Αλεξάνδρεια τώρα είχε ξεχωριστά σχολεία για παγανιστές, για Εβραίους και για Χριστιανούς. Ωστόσο, η Υπατία δίδασκε σε ανθρώπους κάθε θρησκείας και μετά τον πατέρα της ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη. Σύμφωνα με τον βυζαντινό εγκυκλοπαιδιστή Σουίδα, 'ήταν επίσημα διορισμένη να ερμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κ.ά.". Πολλοί μαθητές ερχόταν στην Αλεξάνδρεια ειδικά για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. Το σπίτι της έγινε κέντρο διανοουμένων και συγκέντρωνε σχολαστικιστές που συζητήσουν επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα.
Ο Elbert Hubbard δίνει ένα φαιδρό πορτραίτο για την Υπατία. Ακολουθώντας τον Ιωάννη το Νίκιο, ένα κόπτη Επίσκοπο που διαστρέβλωνε την ιστορία για να την ταιριάσει με το χριστιανισμό, ο Hubbard βεβαιώνει ότι η Υπατία υπνώτιζε τους μαθητές της με σατανικές μεθόδους. Άλλοι συγγραφείς την ανέφεραν σαν αλχημίστρια.
Ο Charles Kingsley, γνωστός μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα, σκιαγράφησε φανταστικά τη ζωή της Υπατίας. Ο Kingsley την βάζει να σκοτώνεται στην ηλικία των 25 αντί των 45 και την φαντάστηκε σαν φανατική νεοπλατωνική που ανακατεύτηκε σε πολιτικές διαμάχες. Η Υπατία δεν παντρεύτηκε ποτέ και για αιώνες οι ιστορικοί αναρωτιόταν για την αγνότητά της.
Χωρίς εξαίρεση, οι ελάχιστες ιστορικές αναφορές σε αυτή την παρθένο φιλόσοφο βεβαιώνουν την αρετή της, την ακεραιότητά της και την απόλυτη αφοσίωσή της στα ιδεώδη της Αλήθειας και του Δίκαιου.

Τσουτσουράς - Κρήτη

Στο:

http://ellania.pblogs.gr/2007/09/115536.html

Sunflower

Παρακολουθόντας την εκπομπή του κ. Κώστα Χαρδαβέλλα για τη σπηλιά στο Τσουτσουρά στη Κρήτη, εκεί στην αρχαία Ίνατο που λατρευόταν η Ειλείθυια - θεά του τοκετού μου ήρθε στο μυαλό ένα βιβλίο που διάβασα παλιά και αναφερόταν στον Κλεινία τον Νάξιο. Έλεγε ότι όταν οι ρασοφόροι έκαναν την εμφάνιση τους στην Ελλάδα και κατέστρεφαν τους ιερούς ναούς, οι πρόγονοί μας είχαν την σοφία να κρύψουν σε σπηλιές τους θησαυρούς τους (αγάλματα, κοσμήματα, χρυσές λάρνακες με οστά κ.λ.π.) για να μην τα καταστρέψουν οι ρασοφόροι με τα μαύρα. Διαβάζοντας το βιβλίο τότε, μου φάνηκε υπερβολικό ότι θάψανε στο χώμα τους ναούς και στην θέση τους έκτισαν αντίγραφα. Τώρα όμως με αυτές τις αποκαλύψεις που είδα στην εκπομπή, δεν σας κρύβω ότι έχω προβληματιστεί.

Δεν νομίζω να είναι τρελλός ο κ. Μ. Κ. που κατέβηκε στη σπηλιά και περιέγραψε γραπτώς όλα αυτά που είδε τόσο ρεαλιστικά και χωρίς να διαγράψει η να κάνει μια μουντζούρα. Μήπως ακόμη μια φορά πίσω από το μύθο κρύβετε η πραγματικότητα? Μακάρι να έρθει η ευλογημένη εκείνη μέρα που δεν θα υπάρχουν καθόλου υποκριτές ρασοφόροι στη γη και η Ανθελληνική θρησκεία να πάψει να υπάρχει. Να επικρατήσει και πάλι το δικό μας πραγματικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ που φωτίζει αδιάκοπα τις ψυχές μας.

Με εκτίμηση,

Γιώτα